Zawody zostały przeprowadzone według zmodyfikowanych pod kątem juniorów przepisów[19], a nad ich przebiegiem czuwało dwunastu głównych arbitrów[20].
Dwadzieścia cztery uczestniczące reprezentacje zostały podzielone na dwie dwunastozespołowe dywizje i rozstawione w nich na cztery trzyzespołowe grupy według wyników osiągniętych w poprzednich mistrzostwach oraz w regionalnych eliminacjach. Rywalizowały one następnie w ciągu trzech pierwszych meczowych dni z drużynami z innej grupy (grupa A z D, B z C). Zwycięzca meczu zyskiwał cztery punkty, za remis przysługiwały dwa punkty, porażka nie była punktowana, a zdobycie przynajmniej czterech przyłożeń lub przegrana nie więcej niż siedmioma punktami premiowana była natomiast punktem bonusowym. Po zakończeniu pierwszej fazy ustalany był ranking przed dwumeczową fazą play-off – pierwsze cztery zespoły walczyły o mistrzostwo, kolejne cztery o miejsce piąte, zaś pozostałe o miejsce dziewiąte[21][22][23].
Przy ustalaniu rankingu po fazie grupowej w przypadku tej samej ilości punktów lokaty zespołów były ustalane kolejno na podstawie[21]:
wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
większej ilości zdobytych punktów;
większej ilości zdobytych przyłożeń;
rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej nie odbywała się dogrywka, zwycięzca wyłaniany był zaś na podstawie większej ilości przyłożeń w tym meczu, przyłożeń zakończonych podwyższeniem, a ostatecznie w wyniku karnych kopów. Wyjątkiem był mecz finałowy, w którym w przypadku niewyłonienia zwycięzcy według kryteriów przyłożeń, nie rozgrywano konkursu kopów, lecz ogłaszano wspólny triumf obu zespołów[21][24].
Trofeum przyznawane zwycięzcy turnieju jest autorstwa byłego walijskiego rugbysty, Richarda Willsa[25][26].
Badania antydopingowe przeprowadzone podczas zawodów nie dały żadnego wyniku pozytywnego[27].
