Mistrzostwa Świata Juniorów w Rugby Union 2017 (2017 World Rugby U20 Championship) – dziesiąte mistrzostwa świata w rugby union dla drużyn narodowych do lat dwudziestu, organizowane przez World Rugby. Turniej został rozegrany na trzech stadionach w dwóch miastach Gruzji w dniach 31 maja – 18 czerwca 2017 roku. Wzięło w nim udział dwanaście drużyn, a tytułu mistrzowskiego bronili Anglicy.
Gruziński Związek Rugby otrzymał prawa do organizacji mistrzostw w połowie maja 2015 roku, jednocześnie wskazano, iż mecze gościć będą Tbilisi i Kutaisi[1]. Bilety na mecze rozgrywane na Avchala Stadium kosztowały 20 GEL, na pozostałych dwóch stadionach ich ceny kształtowały się w granicach 5–10 GEL[2]. Rozkład grup i meczów zostały ogłoszone 20 września 2016 roku[3], sędziowie zawodów zostali natomiast wyznaczeni 29 marca 2017 roku[4] ze szczegółowymi przydziałami przed każdą rundą[5][6][7][8][9]. Przedturniejowe charakterystyki zespołów[10][11][12].
Podczas mistrzostw było testowanych siedem zmian w przepisach gry dotyczących gry w młynie oraz w przegrupowaniach[13].
Drużyny rywalizowały w pierwszej fazie systemem kołowym podzielone na trzy czterozespołowe grupy. Zwycięzca meczu zyskiwał cztery punkty, za remis przysługiwały dwa punkty, porażka nie była punktowana, a zdobycie przynajmniej czterech przyłożeń lub przegrana nie więcej niż siedmioma punktami premiowana była natomiast punktem bonusowym. Po zakończeniu pierwszej fazy ustalany był ranking przed dwumeczową fazą play-off – pierwsze cztery zespoły walczyły o mistrzostwo, kolejne cztery o miejsce piąte, zaś pozostałe o miejsce dziewiąte. Przy ustalaniu rankingu po fazie grupowej w przypadku tej samej liczby punktów lokaty zespołów były ustalane kolejno na podstawie[14]:
wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
większej liczby zdobytych punktów;
większej liczby zdobytych przyłożeń;
rzutu monetą.
Niespodzianką pierwszego dnia było zwycięstwo Włoch nad Irlandią[15][16], w drugiej kolejce faworyci wygrywali swoje pojedynki, choć połowa z nich zakończyła się zdobyciem przez przegranych punktu bonusowego[17][18]. W trzecim dniu widzowie obejrzeli cztery jednostronne pojedynki, lecz też dwa wyrównane, dzięki którym awans do poszczególnych drabinek fazy pucharowej nie był zapewniony do końca ostatniego meczu[19][20], a ostatecznie po raz pierwszy w historii całą obsadę półfinałów stanowiły zespoły, które w fazie grupowej nie doznały porażki – Anglia i Nowa Zelandia z kompletem zwycięstw, zaś Francja i RPA z bilansem dwóch wygranych i remisem[21]. W finale spotkały się dwie najbardziej utytułowane na tej imprezie reprezentacje, które łącznie zdobyły osiem z dotychczasowych dziewięciu tytułów mistrzowskich[22][23], a w nim niespodziewanie łatwo Nowozelandczycy rozgromili Anglików bijąc przy tym kilka rekordów turnieju, z rozgrywek elity po zajęciu ostatniego miejsca wypadli natomiast Samoańczycy[24][25].
Do miana najlepszego zawodnika turnieju organizatorzy wytypowali pięciu graczy[26], a wyróżnienie to otrzymał Południowoafrykańczyk Juarno Augustus[27]. Zwyciężył on też w klasyfikacji przyłożeń[28], zaś najwięcej punktów w zawodach zdobył Tiaan Falcon[29]. Statystyki po fazie grupowej[30].
Zawody były transmitowane w Internecie, zaś transmisje telewizyjne (m.in. w NBC i ITV) docierały do stu pięćdziesięciu milionów gospodarstw domowych w ponad stu dziesięciu krajach na całym świecie[31].
