Pierwsza wzmianka o Mechlinie (Mechinevo) pochodzi z roku 1181, kiedy wieś należała do klasztoru Benedyktynów z Lubinia. W następnych latach była własnością rycerską Sepińskich z Mchów. W XVIII wieku Mechlin wchodził w skład majątku Kolegium Jezuitów w Poznaniu. Od 1773 właścicielami majątków mechlińskich byli Raczyńscy z Rogalina: Kazimierz Raczyński i Roger Maurycy Raczyński. We dworze ostatnie godziny życia spędził Edward Raczyński[4][5]. W 1860 majątek w Mechlinie o pow. 3865 ha, na który składały się wsie: Dąbrowa, Grobelka, Kaleje, Luciny, Mateuszewo, Tesiny i Mechlin, kupił Mateusz Watta Skrzydlewski[6].
Zabytki i osobliwości
Atrakcjami turystycznymi wsi są:
Dwór – w parku krajobrazowym z 1814 zbudowany przez Edwarda Raczyńskiego, później wielokrotnie przebudowywany, od 1993 stanowi własność prywatną, mieści się w nim Ośrodek Turystyki, Rekreacji i Rehabilitacji; w 1941 opracowano tutaj plan pomocy jeńcom wojennym z niemieckiego obozu pracy przymusowej w Orzechowie[7];
W gminnej ewidencji zabytków znajduje się budynek szkoły z 1912 roku, zabytkowe domy mieszkalne i budynki gospodarcze[9], kapliczka Matki Boskiej Nieustającej Pomocy przy parku, figura Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej z 1880 w lesie przy drodze do Śremu oraz figura św. Wawrzyńca sprzed II wojny światowej[11][12];
We wsi znajduje się kaplica pw. Chrystusa Króla konsekrowana 10 lipca 1984. Pozostałymi świątkami przydrożnymi Mechlina jest kapliczka Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej sprzed II wojny światowej przy kaplicy cmentarnej, cztery krzyże przydrożne z 1957, sprzed II wojny światowej, z 1866 oraz z figurą Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej[11].
↑ abZbigniew Szmidt: Powiat Śremski, przewodnik turystyczny. Śrem: Unia Gospodarcza Regionu Śremskiego – ŚOWMP, 2010, s. 25-29.
↑Śrem. W: Zbigniew Szmidt: Atrakcje turystyczne ziemi śremskiej. Śrem: Śremski Ośrodek Wspierania Małej Przedsiębiorczości, 2001, s. 19. ISBN 83-910942-7-8.
↑ abZachowanie lokalnego dziedzictwa. Świątki przydrożne i kościoły w gminie Śrem. Śrem: Unia Gospodarcza Miast Regionu Śremskiego – ŚOWMP, 2010. Brak numerów stron w książce