Samolot opracowany został w odpowiedzi na zapotrzebowanie zgłoszone przez US Navy. Projekt przewidywał użycie kombinowanego napędu w postaci dwóch silników tłokowych o mocy po 3250 KM oraz dwóch silników odrzutowych, których zadaniem było wspomaganie startu oraz poprawa charakterystyk wznoszenia i ułatwienie unikania myśliwców[1]. Dwa prototypowe egzemplarze oznaczone XP4M-1 zamówione zostały 6 lipca 1944 roku[1]. Oblot pierwszego z nich miał miejsce 20 września 1946 roku[2]. Zbudowanych zostało 19 egzemplarzy seryjnych P4M-1, pierwszy z nich został dostarczony US Navy 28 czerwca 1950 roku. Serię zbudowano do września 1950 roku[3].
Służba
P4M-1 z dywizjonu VF-21
Wszystkie samoloty weszły do służby w 21 Eskadrze (Dywizjonie) Patrolowej (VP-21) bazującej w NAS Pax River na wschodnim wybrzeżu USA[4]. Zostały tam dostarczone w drugiej połowie 1950 roku, a już w 1952 roku zastąpiły je tam samoloty P2V Neptune[4]. W toku służby samoloty eskadry dokonały transkontynentalnego przelotu do San Diego i Seattle i z powrotem, a w drugiej połowie 1951 roku operowały w Europie[4].
Wszystkie samoloty seryjne poza jednym rozbitym zostały następnie przebudowane w bazie NAS Norfolk na samoloty rozpoznania elektronicznego oznaczone jako P4M-1Q[5]. Do tego celu predestynowały je obszerne kadłuby do pomieszczenia wyposażenia oraz wysoka prędkość i silne uzbrojenie obronne[5]. Pierwszy został przebudowany w lutym 1951 roku[5]. Z zewnątrz odróżniało je przede wszystkim dodanie kroplowej osłony anteny pod nosem kadłuba oraz jeszcze jednej pod komorą bombową, przez co pod spodem samolotu było ich cztery[5]. Całkowicie zmieniono wyposażenie wewnętrzne, dodając stacje rozpoznania sygnałów elektronicznych oraz pięć stanowisk operatorów aparatury w tyle kadłuba[5]. Załoga zwiększyła się do 16 osób[6]. Na części samolotów zastąpiono górną wieżyczkę przez dużą osłonę anteny[6].
P4M-1Q z VQ-2 w 1956
Samoloty wykonywały tajne misje zbierania danych rozpoznawczych, początkowo w składzie jednostki patrolowej NAF Patrol Unit bazującej w Port Lyautey w Maroku[6]. Operowały także z innych baz nad Europą[6]. Pierwszy został utracony 2 lutego 1952 roku na skutek wyczerpania paliwa nad Morzem Środziemnym (tylko pilot zginął)[6]. Jednostka ta utworzyła następnie w 1953 roku oddział Able 2. Dywizjonu Wczesnego ostrzegania (VW-2), od 1955 roku: 2. Dywizjonu Walki radioelektronicznej (VQ-2) i używała tych samolotów do 1960 roku, przy stracie w wypadkach trzech P4M-1Q[6].
Drugą jednostką używającą samolotów P4M-1Q był oddział Able 1. Dywizjonu Wczesnego ostrzegania (VW-1), od 1954 VW-3, a od 1955 roku: 1. Dywizjonu Walki radioelektronicznej (VQ-1), operujący na Dalekim Wschodzie, posiadający w 1956 roku sześć P4M-1Q[7]. Jeden z samolotów został 22 sierpnia 1956 roku zestrzelony nad otwartym morzem przez chińskie myśliwce na północ od Tajwanu[7][8]. Zginęło 16 członków załogi[7]. 16 czerwca 1959 roku inny P4M-1Q został uszkodzony przez północnokoreańskie myśliwce[7].
Samoloty P4M-1Q wycofano w 1960 roku, nie zachowały się żadne egzemplarze[7].
Opis konstrukcji
Uzbrojenie obronne samolotu stanowiły cztery działka automatyczne kalibru 20 mm w dwulufowych wieżyczkach w nosie i ogonie oraz dwa karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning w wieżyczce grzbietowej[9]. Uzbrojenie ofensywne w wersji samolotu patrolowego, o masie do 5443 kg, przenoszono było w komorze bombowej[10]. Mogło je stanowić maksymalnie 12 bomb o masie do 454 kg (1000 funtów), bomb głębinowych o masie 147 kg lub min morskich Mk. 26-1[10]. Można było zamiast nich przenosić sześć bomb o masie 726 kg lub 907 kg lub większych min, albo dwie torpedy lotnicze[10]. W komorze bombowej można było również podwiesić cztery dodatkowe zbiorniki paliwa po 5300 l (1400 galonów)[10].
.jpg)
