Ten artykuł od 2020-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

M39
Armored Utility Vehicle T41

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Typ pojazdu	transporter opancerzony
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	3 + 8 żołnierzy desantu
Historia
Prototypy	1944
Produkcja	1944–1945
Egzemplarze	640
Dane techniczne
Silnik	1 silnik gaźnikowy, 9-cylindrowy Continental R-975-C4 o mocy 460 KM przy 2400 obr./min.
Transmisja	mechaniczna
Poj. zb. paliwa	625 l
Pancerz	grubość: 13 – 79 mm
Długość	5,45 m
Szerokość	2,97 m
Wysokość	2,54 m
Prześwit	0,36 m
Masa	16 000 kg (bojowa)
Osiągi
Prędkość	95 km/h (po drodze)
Zasięg pojazdu	280 km (po drodze)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	1,20 m
Rowy (szer.)	1,86 m
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 wielkokalibrowy karabin maszynowy M2HB kal. 12,7 mm (zapas amunicji – 900 szt.)
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Niemcy Zachodnie, Francja
Multimedia w Wikimedia Commons

M39 – gąsienicowy transporter opancerzony konstrukcji amerykańskiej z okresu II wojny światowej.

Gąsienicowy transporter opancerzony M39 powstał na bazie pojazdu T70, który był prototypem niszczyciela czołgów M18 Hellcat. Próby na poligonie wykazały, że jego zastosowanie może być utrudnione z powodu mniejszej ruchliwości pojazdów pomocniczych w batalionach niszczycieli czołgów. Postanowiono, tytułem próby, przebudować jeden prototyp, aby mógł spełniać zadanie pojazdu rozpoznawczego lub ciągnika-transportera. Z pojazdu zdjęto wieżę i przebudowano przedział bojowy. Próby poligonowe przebiegły pomyślnie. Zdecydowano, że konstrukcja pojazdu powinna umożliwiać łatwe przystosowanie go do jednej z dwóch ról: ciągnika dla armat przeciwpancernych M6 kal. 76,2 mm (oznaczonego T41) lub pojazdu dowodzenia i zwiadu (T41E1). Obie wersje różniły się tylko liczbą zamontowanych radiostacji.

Pod koniec czerwca 1944 roku, ciągnik T41 przyjęto do uzbrojenia. Planowano przebudowę 640 niszczycieli czołgów T70. W listopadzie 1944 nowy pojazd standaryzowano jako M39. Na specjalne żądanie wojsk walczących w Europie, powstało jeszcze 10 sztuk pojazdów T41E1. Wariantu tego nie standaryzowano.

Pojazdy M39 trafiły do uzbrojenia armii amerykańskiej w ostatnich miesiącach II wojny światowej. Zostały użyte w ostatnich walkach wojny. Po jej zakończeniu, Armia Amerykańska zrezygnowała z holowanych dział przeciwpancernych. Dostosowano je więc do roli transporterów opancerzonych oraz wozów dowódczych i zwiadowczych. W tej roli były używane w czasie wojny koreańskiej. Transportery M39 pozostawały w uzbrojeniu armii USA do 1957 roku. Dłużej pozostawały w uzbrojeniu armii Niemiec i Francji. Pewna ich liczba trafiła także do Ameryki Południowej.