Ta sekcja od 2009-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Księstwo Słupskie

Herzogtum Pommern-Stolp

1368–1478
Herb Flaga
Ustrój polityczny	monarchia
Stolica	Słupsk
Data powstania	1368
Data likwidacji	1478
Władca	Bogusław X
Powierzchnia	ok. 5 550 km²
Populacja (2 poł. XV w.) • liczba ludności	ok. 13 tys.
• gęstość	ok. 2,3 os./km²
Język urzędowy	niemiecki
Religia dominująca	katolicyzm
Księstwo Słupskie było lennem Korony Królestwa Polskiego w latach 1390-1446 i 1466-1474, mapa przedstawia księstwo w czasie panowania Władysława Jagiełły
Położenie na mapie świata Księstwo Słupskie
54°27′00,0000″N 17°01′59,8800″E/54,450000 17,033300

Księstwo słupskie (niem. Herzogtum Pommern-Stolp) – księstwo istniejące w latach 1368-1478, jedno z księstw pomorskich. Obejmowało ziemie dzisiejszych powiatów: słupskiego, sławieńskiego, bytowskiego, lęborskiego oraz fragmentów wejherowskiego i koszalińskiego (w gminie Polanów).

Księstwo położone było w dorzeczach trzech rzek pobrzeża: Słupi, Wieprzy i Łeby. Południową granicę wyznaczał skraj Puszczy Miasteckiej. W skład państwa wchodziło kilka jezior przybrzeżnych, m.in. Łebsko. Główne grody to Słupsk, Darłowo, Sławno oraz Ustka, a później także Lębork i Bytów, znajdujące się na terenie nadanej jako lenno książętom słupskim ziemi lęborsko-bytowskiej.

W 1368 roku miasto Słupsk uzyskało od księcia Bogusława V przywilej menniczy – nastąpiło wtedy formalne wyodrębnienie się księstwa słupskiego z księstwa wołogoskiego. Słupsk został książęcą rezydencją. Władcą został Bogusław V, który jako pierwszy podjął się budowy zamku. Budowę przerwano wraz z jego śmiercią w 1373. Stała siedziba książęca znajdowała się w Darłowie.

Po Bogusławie V rządy w księstwie objął Kazimierz (Kaźko) IV, wnuk Kazimierza Wielkiego, będący również kandydatem do tronu polskiego. Rządził krótko, do swojej śmierci w roku 1377. Po jego śmierci władzę w państwie przejął Warcisław VII, najstarszy syn Bogusława V.

W roku 1386 Warcisław wraz z bratem, Bogusławem VIII, zawarli antypolski pakt z zakonem krzyżackim. Jego postanowienia cofnięto w 1390 roku, gdy Warcisław złożył hołd królowi polskiemu w Pyzdrach. Akt hołdu lennego zawierał przyrzeczenie pomocy w ewentualnej wojnie z państwem zakonu krzyżackiego.

Po pożarze Słupska w 1395 i śmierci Warcisława VII, pełnię władzy w księstwie słupskim uzyskał Bogusław VIII. Podejmował on dwukrotnie próby wybudowania zamku w mieście, jednak mieszczaństwo stawiało opór. Bogusławowi VIII udało się jednak umieścić w mieście książęcą mennicę.

W 1478 roku księstwo słupskie stało się częścią większego organizmu państwowego – księstwa pomorskiego.

• książęta słupscy
• Ziemia lęborsko-bytowska

• Historia Księstwa Słupskiego i Sławieńsko–Słupskiego na stronach Słupskiego Serwisu Informacyjnego. ssi.slupsk.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-28)]. (pol.)