Krywicze – plemię wschodniosłowiańskie.

Krywicze wyodrębnili się z plemion siewierskich. Przypuszczalnie pierwotnie zamieszkiwali tereny nad lewym brzegiem Dniepru, choć istnieją teorie o ich nadwiślańskim lub nadniemeńskim pochodzeniu^[1].

Na początku VI wieku Krywicze przywędrowali nad górne odcinki Dniepru, Dźwiny i Berezyny oraz nad Wieliką i Niemnem. W trakcie wędrówki wyodrębniły się trzy grupy plemienia: północna pskowska, wschodnia smoleńska i zachodnia połocka.

• Pskowianie założyli swoje siedziby nad Wieliką, górną Dźwiną i Jeziorem Pskowskim. Na obszarach Krywiczan znajdował się Izborsk, gdzie panował Truwor – brat Ruryka pochodzenia wikińskiego. Po 1036 roku zostali wchłonięci przez Nowogród Wielki.
• Smoleńszczanie w VII–VIII wieku osiedlili się nad górną Wołgą, Dźwiną i Dnieprem – tereny, które przedtem zamieszkali Bałtowie, wyparci na zachód przez nacierających Krywiczów. Założyli na zajętych terenach grody Smoleńsk, Orszę, Kopyś, Toropiec.
• Połocczanie, podobnie, jak Krywicze smoleńscy, rozpoczęli proces osiedlania się w VII–VIII wieku. Początkowo Krywicze podlegali Kaganatowi Chazarskiemu. Po kilku wojnach wygranych przez księcia ruskiego Olega w 885 roku zostali podporządkowani Rusi Kijowskiej^[2]. Po wyparciu Bałtów Rogwołod założył pod koniec X wieku w środkowym dorzeczu Dźwiny księstwo połockie^[1].

Istnieje kilka hipotez na temat pochodzenia nazwy plemienia. Niektórzy naukowcy sądzą, że ma związek z topografią: słowo kriviči oznaczało ląd, brzeg. Według innej wersji staroruski przymiotnik kriv' oznaczał krzywy, fałszywy, co przełożyło się na nazwę ludu. Możliwe jest także, że plemię miało wodza o imieniu Kriv-, choć ten wariant nie ma dużego poparcia u badaczy. Ostatni raz Krywicze zostali wzmiankowani w źródłach pisanych w 1162 roku. Nazwa plemienia został użyta wówczas na określenie książąt połockich^[1]. Wpływ na kulturę Krywiczów mieli Bałtowie i Finowie, co przejawia się w ugrofińskim pochodzeniu nazw miejscowych. Nazwa Krywicze przetrwała także w języku łotewskim jako określenie wszystkich Słowian wschodnich – Kreevo^[3]. W XIX wieku etnograf Jan Czeczot użył przymiotnika krywicki w swoim dziele Piosnki wieśniacze z nad Niemna i Dźwiny, z dołączeniem pierwotwornych w mowie sławiano-krewickiéj, zaś autorzy Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod hasłem „Krywicze” umieścili informację, że zamieszkałe niegdyś przez Krywiczów obszary od Smoleńska po Grodno, od Połocka do Mozyrza, Łotysze nazywają ziemią Krywów^[4].

Krywicze mieli charakterystyczny sposób grzebania zmarłych, co odróżniało ich od sąsiednich plemion słowiańskich. Zmarłych chowano w kurhanach podłużnych o wymiarach około 50×7 m oraz wysokości ok. 1 m. Pochówki zawierały prochy do kilkunastu członków rodziny oraz niezbędne przedmioty codziennego użytku. Wierzono, że te rzeczy przydadzą się zmarłym w życiu pozagrobowym (kultura długich kurhanów). Na IX wiek datowane są najstarsze pochówki indywidualne. Pojawił się również trzeci sposób grzebania – kurhany szkieletowe – który przetrwał do XIII wieku^[5].

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Krywicze i Krzywicze

• Jakowlenko N., Historia Ukrainy. Od czasów najdawniejszych do końca XVIII wieku, Lublin 2000. ISBN 83-85854-54-1.
• MarceliM. Kosman MarceliM., Historia Białorusi, Wrocław: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1979, ISBN 83-04-00201-9, OCLC 69558948 . Brak numerów stron w książce
• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, T. 4, Warszawa 1883.
• Tretjakow P., Plemiona wschodnio-słowiańskie. Zarys popularno-naukowy, Warszawa 1949.