Ślężanie – plemię Słowian zachodnich z grupy lechickiej zamieszkujące w średniowieczu wschodnią część Dolnego Śląska, od Niemczy, przez obszar wokół góry Ślęży i rzeki Ślęzy aż po okolice Wrocławia^[1].

Ich nazwa została najprawdopodobniej zaczerpnięta od rzeki Ślęzy, nad którą posiadali swoje siedziby^[a][2]. Od ich nazwy wywodzi się nazwa całego regionu, Śląsk^[3].

Wymienieni ok. 845 roku w formie Sleenzane^[4] w Geografie Bawarskim jako plemię posiadające 15 grodów^[1]. W czasie hegemonii Wielkiej Morawy po 885 znaleźli się pod jej wpływem^[1]. Po upadku Morawy pozostawali w kręgu wpływów czeskich wg przekazów Al-Masudiego (943) i Ibrahima ibn Jakuba (963)^[5]. Ok. 985–990 roku wedle przekazu kroniki Thietmara z Merseburga pod nazwą Silensi^[6] i Mnicha Sazawskiego^[7] w granicach państwa Mieszka I^[5]. W datowanym na 1086 tzw. dokumencie praskim widnieją pod nazwą Zlasane^[8].

Z dawnego rodu książąt śląskich wywodzi się najprawdopodobniej Piotr Włostowic, na co wskazuje umiejscowienie jego włości rodzinnych w tak ważnych dla Śląska miejscach, jak wrocławski Ołbin, wyspa Piasek, ziemie wokół góry Ślęży oraz należący do Bogusława, brata Piotra teren lewobrzeżnego przedlokacyjnego Wrocławia^[9].

Zobacz hasło Ślężanin w Wikisłowniku

• pochodzenie nazwy Śląsk

• Rościsław Żerelik: Dzieje Śląska do 1526 roku. W: Marek Czapliński (red.): Historia Śląska. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2002. ISBN 83-229-2213-2.
• StanisławS. Zakrzewski StanisławS., Opis grodów i terytoryów z północnej strony Dunaju czyli t. z. Geograf Bawarski, Lwów 1917, s. 4 .
• Wacław Korta: Historia Śląska do 1763 roku. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2003. ISBN 83-7181-283-3.