Kraj hradecki położony jest w północnych Czechach. Graniczy na północy i wschodzie z województwem dolnośląskim, na południu z krajem pardubickim, zaś na zachodzie z krajami: libereckim i środkowoczeskim. Jego łączna powierzchnia wynosi 4758 km²[5].
Warunki klimatyczne są charakterystyczne dla strefy klimatu umiarkowanego, z częstymi wpływami mas powietrznych pochodzących znad Oceanu Atlantyckiego. Z kierunku południowego nad teren kraju napływają masy ciepłego powietrza zwrotnikowego typu kontynentalnego. W lecie jest dość ciepło, zimy zaś są bez większych przymrozków. Suma opadów, pomijając tereny górskie, jest stosunkowo niska i wynosi około 500–700 mm w roku[8].
Pierwsze ślady bytności człowieka w kraju hradeckim pochodzą z prehistorii. Ludzie zamieszkujący tutejsze tereny reprezentowali szereg różnych kultur archeologicznych i zamieszkiwali głównie w dolinie Łaby. Od X wieku kraj ten wchodził w skład państwa czeskiego, a jego stolica – Hradec Králové był siedzibą księstwa, w którym znajdował się zamek, a następnie warownia należąca do Przemyślidów. Duże znaczenie dla rozwoju gospodarczego i kulturalnego miał rozwój klasztorów, z których najbardziej wpływowym był klasztor benedyktynów w Broumovie, miejscowości na pograniczu Czech, ziemi kłodzkiej i Śląska.
W XV wieku kraj hradecki stał się centrum ruchu husyckiego w Czechach, a w latach 1423–1424 swoją siedzibę miał tutaj przywódca husytów Jan Žižka. W XVI wieku Hradec Kralove stał się stolicą regionu. Region odegrał ważną rolę w unii regionów wschodnioczeskich i regionu administracyjnego Hradec Králové – Circulus Reginohradecensis – który funkcjonował do 1862 roku. Władzę w nim sprawowało dwóch, a od 1751 roku tylko jeden komisarz.
Pomyślny rozwój kraju i jego mieszkańców został zahamowany podczas wojny trzydziestoletniej (1618–1648), w trakcie której został on niemal doszczętnie zniszczony. Po jej zakończeniu miała miejsce jego powolna odbudowa, a Hradec Králové stał się jednym z głównych ośrodków kontrreformacji w Czechach. Tutaj w 1636 roku założono Kolegium Jezuickie, a w 1664 roku ufundowano diecezję hradeckąKościoła katolickiego, będącego sufraganiąarchidiecezji praskiej. Proces ten został zakończony w XVIII wieku, mimo to region zamieszkiwało jeszcze wielu protestantów. Rosnące zobowiązania chłopów względem szlachty prowadziły do licznych rebelii, z których największa miała miejsce w 1775 roku.
Przełom XVIII i XIX wieku przyniósł pewną stabilizację gospodarczą. Założono manufaktury w Potštejnie i Trutnovie. Przystąpiono do eksploatacji rud żelaza i innych, w tym srebra w Karkonoszach oraz produkcji szkła w Górach Orlickich, a w okolicach Žacléřu i Jestřebí rozwoju wydobycia węgla kamiennego.
W wyniku przegranej Habsburgów w wojnach śląskich i przejęciu Śląska i hrabstwa kłodzkiego przez Prusy, kraj hradecki został regionem przygranicznym. W efekcie doprowadziło to do rozbudowy twierdzy w Hradcu oraz budowy nowej twierdzy w Josefovie. W 1866 roku na tym obszarze toczyły się działania wojenne prusko-austriackiej. W tym czasie Hradec Králové był jednym z głównych centrów czeskiego odrodzenia narodowego. Rewolucja przemysłowa jaka miała miejsce w Cesarstwie Austriackim w XIX wieku doprowadziła do przeobrażenia regionu i przemiany z krainy o dominującym rolnictwie w jego gospodarce do rozwoju nowoczesnego przemysłu. Powstały nowe fabryki. W 1857 roku powstała pierwsza linia kolejowa. Większość miast stale się rozbudowywała i rozwijała pod względem demograficznym. Na początku XX wieku stolica regionu zaczęła przeobrażać się w lokalną metropolię.
Po zakończeniu I wojny światowej kraj hradcki stał się jedną z części składowych nowo powstałego państwa – Czechosłowacji. Zagrożenie ze strony III Rzeszy w latach 30. XX wieku wpłynęło na rozwój umocnień przygranicznych, które zachowały się nietknięte do naszych czasów.
Po 1945 roku i przegranej Niemiec w II wojnie światowej władzę w Czechosłowacji przejęli komuniści, którzy zlikwidowali całkowicie własność prywatną. Od 1960 roku obszar obecnego kraju wchodził w skład jednostki administracyjnej – kraju wschodnioczeskiego. W 1990 roku miało miejsce przywrócenie samorządności tego regionu. W wyniku reformy administracyjnej Czech z 2000 roku utworzono obecny kraj hradecki.
Władza ustawodawcza w kraju hradeckim należy do wybieranego w wyborach powszechnych na 4-letnią kadencję sejmiku krajowego, na czele którego stoi przewodniczący sejmiku odpowiedzialny za prowadzenie jego obrad oraz reprezentujący go na zewnątrz. Siedziba władz regionu mieści się w gmachu byłego browaru przy Pivovarské náměstí 1245 w Hradcu[11].
Władzę wykonawczą sprawuje Rada Krajowa, która jest powoływana przez sejmik krajowy. W jej skład hetman, trzech zastępców hetmana oraz dwóch członków rady[12]. Na jej czele stoi hetman, zaś poszczególni jej członkowie odpowiadają za różne sprawy w regionie[13]:
ekonomię i współpracę z zagranicą,
finanse,
rozwój regionalny, planowanie przestrzenne, przepisy budowlane i turystykę,
Do 31 grudnia 2002 roku kraj hradecki dzielił się na pięć powiatów: Hradec Králové, Jiczyn, Náchod, Rychnov nad Kněžnou i Trutnov, w skład których wchodziło 448 gmin i 43 miasta.
Od 1 stycznia 2003 roku powiaty nie są już jednostką podziału administracyjnego Czech. Podział na powiaty zachowały jednak sądy, policja i niektóre inne urzędy państwowe. Został również zachowany dla celów statystycznych.
Kraj hradecki, w porównaniu z innymi regionami Czech, z powodu sprzyjających warunków naturalnych posiada nieco lepsze warunki do rozwoju rolnictwa. Składa się na to położenie u podnóża Karkonoszy i Gór Orlickich oraz występowanie części nizinnej, którą stanowi dolinaŁaby. W porównaniu do sąsiednich krajów, poziom zanieczyszczenia jest tu stosunkowo niższy.
Region bogaty jest w podziemne i powierzchniowe źródła wody podgórskiej i górskiej, których źródła występują w północnej i wschodniej części regionu. Pochodzą one z okresu kredy. Takie ukształtowanie terenu wpływało wielokrotnie na liczne powodzie, które nawiedzają ten region. Największe z nich miały miejsce w 1997, 1998 i 2000 roku.