Kotlina Toruńska według podziału J. Kondrackiego obejmuje obszar od Nieszawy po Nakło. Jest częścią rozleglej, równoleżnikowo przebiegającej formy pradolinnej nazwanej pradoliną Noteci – Warty lub Toruńsko – Eberswaldzkiej[3]. Tworzyła się w okresie ostatniego zlodowacenia, a ostateczny kształt uzyskała w czasie fazy pomorskiej. Płynęły nią duże ilości wody roztopowej, doprowadzanej szlakami sandrowymi z północy: Brdy, Gwdy, Wdy, Drwęcy oraz wody rzeczne z południa, dostarczane przez Wisłę i Noteć. Spowodowało to utworzenie się w pradolinie systemu 11 teras oraz rozszerzeń nazywanych kotlinami. Ich powstanie wiąże się z procesami termoerozji i intensywnej erozji bocznej w warunkach klimatu peryglacjalnego[3]. W efekcie tych procesów powstawały rozległe poziomy terasowe o charakterze erozyjno-akumulacyjnym (69 – 72 m n.p.m., 55 m n.p.m.) Po wycofaniu się lądolodu z linii fazy pomorskiej (10 – 13 tys. lat temu) tworzyły się w kotlinie i w pradolinie niższe poziomy terasowe z malejącym udziałem wód.
Kolejnym procesem, który w silny sposób ukształtował współczesne środowisko kotliny, był proces eoliczny[3]. Obniżenie się wskutek erozji dna pradoliny, osuszenie wyższych poziomów terasowych przy braku roślinności, sprzyjało powstawaniu rozległych pól wydmowych. Proces ten trwał w kilku fazach (chłodniejszych) w okresie późnego Vistulianu od 14 do 10 tys. lat temu. Na początku holocenu, po wyraźnym ociepleniu klimatu, utworzyła się zwarta pokrywa roślinna, co doprowadziło do utrwalenia wydm. Równolegle, od późnego glacjału do okresu atlantyckiego (od 14 do 6 tys. lat temu), w dolinie Wisły przeważał proces erozji wgłębnej, po którym rozpoczęła się akumulacja osadów, trwająca do chwili obecnej.
Po skierowaniu się wód rzecznych (Wisły) w kierunku tworzącego się Bałtyku (Fordoński Przełom Wisły), w słabo odwodnionej części pradoliny, na zachód od Bydgoszczy na linii Osowa Góra – Prądy – rozpoczął się proces akumulacji torfów i namułów. Wielość procesów w najmłodszej historii geologicznej tego obszaru znajduje swoje odbicie w zróżnicowaniu środowiska przyrodniczego, a to z kolei daje podstawy do delimitacji mikroregionów w obrębie Kotliny Toruńskiej[3].
Charakterystyka
Kotlina Toruńska stanowi ciągnące się na linii wschód-zachód obniżenie terenu wzdłuż Wisły. Maksymalną szerokość 25 km Kotlina osiąga w okolicy Bydgoszczy. Wypełniona jest systemem teras rzecznych, wśród których najniższa jest zalewowa, a wyższe zajmują wydmy śródlądowe o wysokości 10–25 m, maksymalnie osiągające 40 m wysokości względnej. Pole wydmowe w Kotlinie należy do jednych z największych w Polsce (obok Puszczy Noteckiej i Kampinoskiej). Porośnięte jest od wieków lasem, dawniej mieszanym, obecnie głównie borem sosnowym. Duży i zwarty kompleks leśny porastający większość obszaru Kotliny (na południe od Wisły) zwany jest Puszczą Bydgoską. Mniejszy kompleks borów rozciąga się po północnej stronie Wisły, między Toruniem, a Włocławkiem.
Głównym ciekiem wodnym, który stanowi oś Kotliny, jest rzeka Wisła. Pod Bydgoszczą rzeka ta zakręca na północ, dokonując przełomu w wysoczyznach pojezierzy. Odtąd w kierunku zachodnim Kotlinę odwadnia rzeka Brda, zaś na zachód od Bydgoszczy – zbudowany w 1774 r. Kanał Bydgoski.
Południowo-zachodnią część Kotliny zajmuje ponadto zatorfione obniżenie, przez które płynie silnie meandrująca rzeka Noteć oraz zbudowany w latach 1878–1882Kanał Górnonotecki wraz z rozległą siecią kanałów odwadniających.
W Kotlinie Toruńskiej znajduje się kilka, przeważnie płytkich jezior, z których największym jest jezioro Jezuickie, wykorzystywane dla celów rekreacyjnych głównie przez mieszkańców Bydgoszczy. Inne niewielkie akweny to: jezioro Nowe, Stare, Nagus, Balaton i Jezuickie Małe.
Teren po północnej stronie Wisły, między Bydgoszczą, a Toruniem jest dobrze nawodniony przepływającymi przez ten obszar ciekami (m.in. Kanał Górny i Kanał Dolny), dzięki czemu stanowi dobry teren bytowania ptactwa. Jej atrakcją są duże kolonie bocianów.
W środkowo-zachodniej części Kotliny, stanowiącej otoczenie miasta Bydgoszczy wyróżniono następujące mikroregiony[3]:
Największym ośrodkiem miejskim mezoregionu jest Bydgoszcz. W środkowo-wschodniej części Kotliny znajduje się kolejne duże miasto Toruń. Do ważniejszych miejscowości na terenie Kotliny można zaliczyć także: Nieszawę, Ciechocinek, Solec Kujawski i Nakło nad Notecią.
↑Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, ElżbietaE.Bajkiewicz-Grabowska (red.), IwonaI.Swenson (red.), ZofiaZ.Aleksandrowicz, Warszawa: PWN, 1998, ISBN 83-01-12677-9, OCLC830195866. Brak numerów stron w książce
↑Narodowy Atlas Polski. Praca zbiorowa. Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk. Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Warszawa 1978
↑ abcdeBanaszak Józef red.: Środowisko przyrodnicze Bydgoszczy. Wydawnictwo Tannan. Bydgoszcz 1996
JerzyJ.KondrackiJerzyJ., Geografia regionalna Polski, Warszawa: PWN, 2002, ISBN 83-01-13897-1, OCLC830377558. Brak numerów stron w książce
Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, ElżbietaE.Bajkiewicz-Grabowska (red.), IwonaI.Swenson (red.), ZofiaZ.Aleksandrowicz, Warszawa: PWN, 1998, ISBN 83-01-12677-9, OCLC830195866. Brak numerów stron w książce
