PROFILPELAJAR.COM

Gwda
	; Gwda w Pile (Wyspa Gardolinka)
Kontynent	Europa
Państwo	Polska
	Rzeka
Długość	145 km
Średni przepływ	27,2 m³/s (Piła)
	Źródło
Miejsce	jez. Wierzchowo
Wysokość	139,0 m n.p.m.
Współrzędne	53°51′03″N 16°40′13″E/53,850833 16,670278
	Ujście
Recypient	Noteć
Miejsce	miasto Ujście
Wysokość	ok. 48 m n.p.m.
Współrzędne	53°03′18″N 16°43′35″E/53,055000 16,726389
	Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego źródło ujście
	Położenie na mapie Polski źródło ujście
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gwda – rzeka na Pojezierzu Południowopomorskim, w wydzielonej Dolinie Gwdy; prawy dopływ Noteci. Długość rzeki wynosi 145,1 km, a powierzchnia jej dorzecza 4943 km²^[1].

Od jeziora Wierzchowo aż do Ujścia przez rzekę prowadzi szlak kajakowy.

Fragment rzeki jest objęty rezerwatem Dolina Gwdy.

Przebieg

Gwda wypływa z południowego brzegu jeziora Wierzchowo (mezoregion Dolina Gwdy). Jezioro to ma tylko 2 nazwane dopływy: Strużka oraz Bielec. Nie wyróżnia się obecnie jednego obszaru źródłowego Gwdy. Do 1945 za obszar źródliskowy Gwdy uznawano teren przy osadzie Kamienna (gmina Biały Bór)^[2]. Jednak obszar ten nie został wyróżniony przez Zakład Hydrografii i Morfologii Koryt Rzecznych IMGW, a został zakwalifikowany do zlewni Bielca (o większych przepływach)^[3].

Z jeziora Wierzchowo, rzeka płynie na południe przy południowej części wsi Stare Wierzchowo. Następnie dalej na południe do jeziora Smolęsko. Wypływa od południowego brzegu i biegnie w kierunku południowym. Dalej przepływa przez zachodnią część wsi Spore. Stąd dalej na południe, gdzie wpada do północno-zachodniej zatoki jeziora Wielimie. W pobliżu Gwdy Małej wpada do rzeki jej odnoga, Dołga (przepływająca m.in. przez Dołgie Jezioro). Następnie nad Gwdą prowadzą droga krajowa nr 20 oraz tory linii kolejowej Szczecinek–Miastko–Słupsk, a ok. 2,5 km na południe – linia kolejową Szczecinek–Czarne–Chojnice. W okolicach Lubnicy wpada do niej największy jej dopływ, Czernica i aż do Lędyczka rzeka wyznacza granicę pomiędzy województwami wielkopolskim i pomorskim. Następnie płynie wzdłuż dróg krajowych nr 22 i nr 11, omijając Jastrowie oraz Tarnówkę. Kolejno przepływa przez Płytnicę, a ok. 9 km na południe przez Piłę. W Ujściu wpada do Noteci.

Średni przepływ rzeki w Pile wynosi 27 m³/s^[4]. Gwda wpada do mniejszej w tym miejscu Noteci – średni przepływ w Ujściu po połączeniu rzek to 44 m³/s^[5].

Jakość wód

Według danych oceny stanu wód Gwdy z 2010 wykonanej dla części do wpływu do jeziora Wielimie określono II klasę elementów biologicznych, I klasę elementów hydromorfologicznych, II klasę elementów fizykochemicznych^[6].

Hydronimia

W polskiej publikacji z 1926 przedstawiono nazwy rzeki: Chuda, Chudda, Kudda, Kudowa, Gwda, Wda, Gda, Gwida, Gnida, Głda, Falin, Walin, Walni, Valim, Küddow, Kida^[7]. Na polskiej mapie wojskowej z 1936 przy oznaczeniu rzeki podano polski egzonim Głda^[8].

Do 1945 poprzednią niemiecką nazwą rzeki była Küddow^[9]. W 1949 ustalono urzędowo polską nazwę Gwda^[10].

Zagospodarowanie

Elektrownie wodne na Gwdzie:

„Podgaje” – w Podgajach
„Jastrowie” – w Jastrowiu
„Ptusza” – w Ptuszy
„Tarnowski Młyn” – w Tarnówce
„Dobrzyca” – w Dobrzycy
„Koszyce” – w Pile-Koszycach
„Byszki” – w Byszkach

Galeria

Gwda w Gwdzie Wielkiej
Most w Lędyczku
Meandry Gwdy
Ujście Gwdy z jeziora Wierzchowo

Zobacz też

Przypisy

↑ WIOŚ: Stan czystości rzek. 2003. [dostęp 2016-11-14].
↑ Arkusz 2166 Kasimirshof. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Reichsamt für Landesaufnahme, 1928.
↑ Arkusz N-33-82-B. W: Zakład Hydrografii i Morfologii Koryt Rzecznych IMGW: Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej, 2007-10. [dostęp 2013-06-28].
↑ Index [online], monitor.pogodynka.pl [dostęp 2017-11-23] (ang.).
↑ Index [online], monitor.pogodynka.pl [dostęp 2017-11-23] (ang.).
↑ 04.2 Rzeki. W: Raport o stanie środowiska w województwie zachodniopomorskim w latach 2010-2011. WIOŚ Szczecin, 2013-01-10, s. 56
↑ Krajna i Nakło : studja i rozprawy wydane z okazji pięćdziesięciolecia gimnazjum imienia Bolesława Krzywoustego w Nakle. Nakło; Wyrzysk: 1926. s. 7
↑ Arkusz 43 Bydgoszcz. Mapa operacyjna 1:300 000. Wojskowy Instytut Geograficzny, Warszawa: 1936.
↑ Arkusz 2766 Lebehnke. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Reichsamt für Landesaufnahme, 1938.
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 7)