Koszykarz mysi

Koszykarz mysi
Asthenes griseomurina[1]
(P.L. Sclater, 1882)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

tyrankowce

Rodzina

garncarzowate

Podrodzina

ogończyki

Rodzaj

Asthenes

Gatunek

koszykarz mysi

Synonimy
  • Synallaxis griseo-murina P.L. Sclater, 1882
  • Schizoeaca griseomurina (P.L. Sclater, 1882)[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Koszykarz mysi[4] (Asthenes griseomurina) – gatunek małego ptaka z rodziny garncarzowatych (Furnariidae). Występuje w strefie równikowej na zachodzie Ameryki Południowej na niewielkim obszarze Peru i Ekwadoru. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN klasyfikowany jest jako gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern).

Systematyka

Takson ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał angielski przyrodnik Philip Lutley Sclater w 1882 roku na łamach „Proceedings of the Zoological Society of London”. Autor nadał ptakowi nazwę Synallaxis griseo-murina, a jako miejsce typowe podał San Lucas w Ekwadorze[2][5]. Badania molekularne opublikowane w 2011 roku wykazały, że koszykarz mysi jest najbliżej spokrewniony z koszykarzem białobrodym Asthenes fuliginosa. Oba te gatunki były wcześniej zaliczane do rodzaju Schizoeaca[6]. Koszykarz mysi jest gatunkiem monotypowym[7][8][9].

Etymologia

  • Asthenes: gr. ασθενης asthenes „nieistotny, mało znaczący”, od negatywnego przedrostka α- a-; σθενος sthenos „siła, moc”[10].
  • griseomurina: łac. griseus szary, łac. murinus mysi (przymiotnik od mus, gen. muris.[11].

Morfologia

Mały ptak o brązowych tęczówkach. Dziób długi i cienki, żuchwa brązowa lub szara, górna szczęka ciemnoszara. Nogi i stopy niebieskoszare. Górne części ciała są wyraźnie ciemniejsze od dolnych. Są matowe oliwkowobrązowe, wokół oka niewielka biała obwódka, słabo zaznaczony lekko szary pasek brwiowy. Grzbiet, skrzydła, pokrywy nadogonowe i zad brązowe. Ogon długi, stopniowany, sterówki postrzępione. Dolne części ciała jasnoszare lub szarobrązowe. Na brodzie i gardle często białe pręgi. Długość ciała 18–21 cm, masa ciała: samice 15,5–17,5 g, samce 17,5–19 g[12].

Wymiary szczegółowe[13]:

Długość skrzydła (mm) 59–64
Długość ogona (mm) 97–112
Długość dzioba (mm) 16–17

Zasięg występowania

Koszykarz mysi występuje na niewielkim obszarze na stokach Andów w najbardziej na północ wysuniętych częściach Peru (na północ od rzeki Marañón) i w południowym Ekwadorze. Między innymi w Cordillera del Cóndor[12]. Zasięg występowania (EOO, Extent of Occurrence) według szacunków organizacji BirdLife International obejmuje około 24,6 tys. km². Występuje zazwyczaj na wysokości od 2800 do 4000 m n.p.m., ale lokalnie spotykany jest nieco niżej do 2500 m n.p.m., a odrębna populacja została zaobserwowana w Cordillera del Cóndor na wysokości tylko 2150 m n.p.m.[12]

Ekologia i zachowanie

Jego głównym habitatem są wysokie kępy traw w formacjach roślin paramo często przemieszane z niewielkimi krzewami, lasy górskie, w tym lasy Polylepis[a][12]. Długość pokolenia jest określona na 3,8 roku[14]. Ptak ten żeruje głównie w parach. Nie ma wielu informacji o diecie tego gatunku, prawdopodobnie składa się głównie z owadów. Koszykarz mysi żeruje w zaroślach, zazwyczaj nisko – do 1 metra nad ziemią, pożywienie pobiera z liści i gałązek[12].

Rozmnażanie

Nie ma informacji o rozmnażaniu tego gatunku. Także gniazda i jaja tych ptaków nie zostały dotychczas opisane[12].

Status

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN koszykarz mysi jest uznawany za gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern)[3]. Wielkość populacji nie jest oszacowana, a gatunek ten opisywany jest jako dość pospolity. BirdLife International ocenia, że liczebność populacji prawdopodobnie spada z powodu degradacji naturalnych siedlisk[14].

Uwagi

  1. Lasy Polylepis to formacje leśne, których górna granica występowania przewyższa 5000 m n.p.m., znacznie powyżej naturalnego poziomu występowania innych lasów. Składają się głównie z drzew rodzaju Polylepis, krzewów i traw. Drzewa Polylepis są sękate, mają zazwyczaj niewielką wysokość (chociaż pewne gatunki osiągają wysokość przekraczającą 10 m) i charakteryzują się szorstką i grubą wielowarstwową korą. Tworzą zarówno gęste skupiska, jak i niewielkie kępy drzew.

Przypisy

  1. Asthenes griseomurina, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Denis Lepage, Mouse-colored Asthenes griseomurina [online], Avibase [dostęp 2024-10-21] (ang.).
  3. a b Asthenes griseomurina, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: FURNARIIDAE Gray,GR, 1840 - GARNCARZOWATE - HORNEROS, FOLIAGE-GLEANERS AND SPINETAILS (Wersja: 2023-12-04). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2024-10-21].
  5. P.L. Sclater, On two apparently new Species of the Genus Synallaxis, „Proceedings of the Zoological Society of London”, 1882 cz. 3, 1882, s. 578 + pl.43 fig.2 (ang.).
  6. Derryberry i inni, Lineage diversification and morphological evolution in a large-scale continental radiation: the Neotropical ovenbirds and woodcreepers (Aves: Furnariidae), „Evolution”, 65, 2011, s. 2973–2986, DOI10.1111/j.1558-5646.2011.01374.x.
  7. HBW and BirdLife International, Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 8.1 [online], styczeń 2024 [dostęp 2024-10-20].
  8. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ovenbirds, woodcreepers. IOC World Bird List (v14.1). [dostęp 2024-10-20]. (ang.).
  9. Alan P. Peterson, PASSERIFORMES FURNARIIDAE (incl. DENDROCOLAPTIDAE), Wersja 10.008 (2022.03.02) [online], Zoonomen Nomenclatural data [dostęp 2024-10-20] (ang.).
  10. Asthenes, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2024-10-05] (ang.).
  11. griseomurina, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2024-10-19] (ang.).
  12. a b c d e f T.S. Schulenberg, T. Johnson: Mouse-colored Thistletail Asthenes griseomurina, version 1.0. [w:] Birds of the World (red. T.S. Schulenberg) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. [dostęp 2024-10-20]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  13. C. Vaurie, Taxonomy and geographical distribution of the Furnariidae (Aves, Passeriformes), „Bulletin of the American Museum of Natural History”, 166, 1980, s. 75.
  14. a b Species factsheet: Mouse-colored Thistletail Asthenes griseomurina [online], BirdLife International, 2024 [dostęp 2024-10-04] (ang.).

Linki zewnętrzne