Podczas igrzysk w Turynie rozegrano 84 konkurencje w piętnastu dyscyplinach sportowych. W porównaniu do poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w 2002 roku w Salt Lake City, do kalendarza olimpijskiego włączono osiem nowych konkurencji. W snowboardzie zadebiutował snowcross, w biathlonie dołączono biegi masowe, w łyżwiarstwie szybkim – biegi drużynowe, a w biegach narciarskich – sztafety sprinterskie. Wspomniane konkurencje rozegrano wśród kobiet i mężczyzn. Sprinty drużynowe przeprowadzono zamiast biegów techniką dowolną (na dystansie 15 km wśród kobiet i 30 km wśród mężczyzn)[1].
W konkursach olimpijskich zaprezentowało się 2494 sportowców (1539 mężczyzn i 955 kobiet) z 79 narodowych reprezentacji[2]. Dla trzech państw – Albanii, Etiopii i Madagaskaru – występ w Turynie był debiutem kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich[3].
Na podium olimpijskim zawodów w Turynie stanęli reprezentanci 26 państw, spośród których 18 krajów zdobyło przynajmniej jeden złoty medal olimpijski. Oznaczało to, że 53 reprezentacje, które uczestniczyły w igrzyskach, nie zdobyły ani jednego medalu[2]. Najwięcej medali – 29 – zdobyli reprezentanci Niemiec, jednocześnie osiągnęli największą liczbę medali złotych – jedenaście. Były to trzecie zimowe igrzyska z rzędu, podczas których Niemcy zdobyli najwięcej medali olimpijskich[4][5][2]. Mimo to wynik medalowy reprezentantów Niemiec był ich najsłabszym startem od 1994 roku[6].
Pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Słowacji zdobył snowboardzista Radoslav Židek, który zajął drugie miejsce w snowcrossie mężczyzn[7]. Pierwszy medal dla Łotwy zdobył natomiast saneczkarz Mārtiņš Rubenis, który stanął na najniższym stopniu podium olimpijskiego w jedynkach mężczyzn[8].
Najlepsze występy olimpijskie, biorąc pod uwagę zarówno letnie, jak i zimowe starty, osiągnęli reprezentanci Austrii i Estonii. Dla Austriaków był to najlepszy występ olimpijski pod względem liczby złotych i liczby wszystkich medali[9]. Dla Estończyków natomiast były to pierwsze igrzyska olimpijskie, podczas których zdobyli oni trzy złote medale[10].
Reprezentanci Kanady osiągnęli najlepszy zimowy start w igrzyskach olimpijskich pod względem liczby zdobytych medali oraz wyrównali swój rekord siedmiu złotych medali osiągnięty w Salt Lake City. Jednocześnie był to ich najlepszy występ olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1984 w Los Angeles[11]. Rekord liczby zdobytych na zimowych igrzyskach złotych medali i sumy medali wszystkich kolorów poprawili również Szwedzi. Szwedzcy reprezentanci osiągnęli najlepszy wynik medalowy od letnich igrzysk w Los Angeles oraz największą liczbę złotych medali olimpijskich od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1956 w Melbourne[12]. Także dla olimpijczyków z Korei Południowej start w Turynie był najlepszym zimowym w historii pod względem liczby osiągniętych medali[13]. Największą sumę medali osiągniętych na jednych zimowych igrzyskach poprawili również reprezentanci Chińskiej Republiki Ludowej i Czech (w przypadku Czechów – największa liczba medali od rozpadu Czechosłowacji). Dla Chińczyków były to równocześnie drugie z rzędu zimowe igrzyska, na których dwukrotnie zdobyli oni złoto olimpijskie[14]. Dla Czechów natomiast był to trzeci z rzędu zimowy start zakończony złotym medalem olimpijskim[15]. Po raz drugi w historii, po igrzyskach w 1988 roku, reprezentanci Szwajcarii zdobyli pięć złotych medali w trakcie jednych zimowych igrzysk. Start w Turynie był ich najlepszym występem olimpijskim (w letnich i zimowych edycjach imprezy) właśnie od igrzysk w Calgary[16]. Najwięcej złotych medali ZIO od igrzysk w Lillehammer zdobyli Włosi. Były to trzecie igrzyska olimpijskie, po Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1956 w Cortina d’Ampezzo i Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1960 w Rzymie, których organizatorem były Włochy. Osiągnięty przez nich wynik medalowy w Turynie był lepszy niż w Cortina d’Ampezzo i słabszy niż w Rzymie[17].
Występ reprezentacji Finlandii był ich najsłabszym zimowym występem od igrzysk w Lillehammer. Był to czwarty start olimpijski Finów, po zimowych igrzyskach w Sapporo i Lillehammer oraz po letnich igrzyskach w Atenach, podczas którego nie wywalczyli oni ani jednego złotego medalu[18]. Sportowcy z Norwegii osiągnęli najgorszy wynik medalowy na zimowych igrzyskach od igrzysk w Calgary[19].
Jedynym krajem, który zdobył medal w Salt Lake City, a nie zdobył żadnego w Turynie, była Słowenia[20]. W Turynie medal zdobyła natomiast Ukraina, która opuściła Salt Lake City z zerowym dorobkiem medalowym[21].
62 zawodników i zawodniczek przynajmniej dwukrotnie stanęło na podium olimpijskim w Turynie. Spośród nich 43 sportowców zdobyło co najmniej jeden złoty medal. Najwięcej złotych medali – po trzy – zdobyli Ahn Hyun-soo i Jin Sun-yu w short tracku oraz Michael Greis w biathlonie. Ahn Hyun-soo zdobył dodatkowo jeden brązowy medal. Największą liczbę medali wszystkich kolorów – pięć – zdobyła kanadyjska łyżwiarka szybka, Cindy Klassen. W jej dorobku znalazł się jeden złoty medal, dwa srebrne i dwa brązowe[2].
Jeden z wcześniej przyznanych medali olimpijskich został odebrany wskutek pozytywnego wyniku testów dopingowych. Druga zawodniczka biathlonowego biegu indywidualnego na 15 km kobiet – Rosjanka Olga Pylowa – została pozbawiona srebrnego medalu. Tym samym srebro przyznano trzeciej na mecie – Niemce Martinie Glagow, a brąz czwartej zawodniczce – Rosjance Albinie Achatowej[22].
Medale przyznawane sportowcom podczas igrzysk w Turynie zostały zaprojektowane przez zespół graficzny Ottaviani International i TOROC. Szefem projektu był Dario Quatrini[23].
Klasyfikacja państw
Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2006 w Turynie, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.
Na igrzyskach w Turynie rozegrano dziesięć konkurencji biathlonowych – po pięć w rywalizacji kobiet i mężczyzn[24]. W kalendarzu olimpijskim po raz pierwszy znalazły się biegi masowe[25].
Najbardziej utytułowanym biathlonistą igrzysk został Michael Greis – trzykrotny mistrz olimpijski. W rywalizacji mężczyzn po trzy medale zdobyli również Sven Fischer (dwa złote i jeden brązowy) oraz Ole Einar Bjørndalen (dwa srebrne i brązowy), a po dwa medale – Vincent Defrasne (złoty i brązowy) i Halvard Hanevold (srebrny i brązowy). W rywalizacji biathlonistek dwa tytuły mistrzyni olimpijskiej zdobyła Swietłana Iszmuratowa. Trzy zawodniczki trzykrotnie stanęły na podium olimpijskim – Kati Wilhelm zdobyła złoto i dwukrotnie srebro, Albina Achatowa – złoto i dwukrotnie brąz oraz Martina Glagow – trzykrotnie srebro. Multimedalistkami igrzysk zostały również Anna Carin Olofsson (złoto i srebro) i Florence Baverel-Robert (złoto i brąz)[24].
Srebrny medal w biegu indywidualnym na 15 km kobiet zdobyła pierwotnie Olga Pylowa, jednak utraciła medal po tym, jak testy dopingowe dały u niej wynik pozytywny. Dzięki temu srebrny medal zdobyła trzecia na mecie – Martina Glagow, a medal brązowy – czwarta na mecie – Albina Achatowa[22].
Tak samo jak w Salt Lake City biegacze i biegaczki zmierzyli się w dwunastu konkurencjach olimpijskich w Turynie[26][27]. Program zawodów uległ jednak zmianie – nie przeprowadzono biegów techniką dowolną na 15 km kobiet i na 30 km mężczyzn, w zamian za nie wprowadzono rywalizację sztafet sprinterskich[1].
Tak samo jak cztery lata wcześniej, w programie igrzysk olimpijskich w Turynie znalazły się trzy konkurencje bobslejowe – dwójki mężczyzn i kobiet oraz czwórki mężczyzn[28][29].
We wszystkich konkurencjach złote medale zdobyli reprezentanci Niemiec. Najlepszy wynik medalowy osiągnęli André Lange i Kevin Kuske, zdobywając dwa tytuły mistrzów olimpijskich. Dwukrotnie na podium stanęli również Szwajcarzy Martin Annen i Beat Hefti – brązowi medaliści w dwójkach i czwórkach[29].
W Turynie rozegrano turnieje olimpijskie w curlingu kobiet i mężczyzn, tak samo jak w Salt Lake City[30][31].
W turnieju kobiet złoto olimpijskie zdobyły Szwedki, srebrny medal wywalczyły Szwajcarki, a brązowy – Kanadyjki. W rywalizacji mężczyzn najlepsi okazali się Kanadyjczycy przed Finami i Amerykanami[31].
W Turynie, podobnie jak cztery lata wcześniej, rozegrano dwa turnieje olimpijskie w hokeju na lodzie – kobiet i mężczyzn[32][33].
W turnieju mężczyzn triumfowali reprezentanci Szwecji, drugie miejsce zajęli Finowie, a trzecie – Czesi. W turnieju kobiet najlepsze były Kanadyjki, które w finale pokonały Szwedki. Brązowy medal zdobyły Amerykanki[33].
Zawody olimpijskie w kombinacji norweskiej, niezmiennie od poprzednich igrzysk, składały się z trzech konkurencji – konkursów indywidualnych na skoczni normalnej i dużej oraz konkursu drużynowego[34][35].
Najbardziej utytułowanym dwuboistą klasycznym w Turynie został Felix Gottwald – mistrz i wicemistrz w rywalizacji indywidualnej oraz mistrz w zawodach drużynowych. Trzy medale, po jednym z każdego koloru, zdobył również Georg Hettich, a dwukrotnie na podium olimpijskim stanął Magnus Moan (srebrny i brązowy medal)[35].
Rywalizacja łyżwiarzy figurowych składała się z czterech konkurencji, tak samo jak podczas igrzysk w Salt Lake City. Rozegrano zawody solistów i solistek oraz par tanecznych i par sportowych[36]. Żaden z zawodników nie zdobył w Turynie więcej niż jednego medalu olimpijskiego. W trzech konkurencjach zwyciężyli reprezentanci Rosji[37].
W łyżwiarstwie szybkim podczas igrzysk w Turynie rozegrano dwanaście konkurencji. Do kalendarza igrzysk wprowadzono biegi drużynowe kobiet i mężczyzn[38][39].
Najwięcej medali zdobyła Cindy Klassen, która pięciokrotnie stanęła na podium olimpijskim, osiągając jeden złoty, dwa srebrne i dwa brązowe medale. W rywalizacji kobiet po dwa medale zdobyły jeszcze: Claudia Pechstein i Clara Hughes (obie złoty i srebrny medal), Ireen Wüst i Anni Friesinger (obie złoty i brązowy medal) oraz Kristina Groves (dwa srebrne medale). Wśród mężczyzn najbardziej utytułowanym zawodnikiem został Enrico Fabris z dorobkiem dwóch złotych i jednego brązowego medalu. Trzy medale, po jednym z każdego koloru, zdobył również Chad Hedrick. Ponadto pięciu panczenistów zdobyło po dwa medale: Joey Cheek i Shani Davis (obaj złoty i srebrny medal), Sven Kramer (srebrny i brązowy medal) oraz Carl Verheijen i Erben Wennemars (dwa brązowe medale)[39].
W ramach Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006 rozegrano dziesięć konkurencji alpejskich – po pięć w rywalizacji kobiet i mężczyzn. Konkurencje nie zmieniły się od poprzednich igrzysk olimpijskich[40][41].
Najwięcej medali olimpijskich w narciarstwie alpejskim zdobyła Anja Pärson – jeden złoty i dwa brązowe. Po dwa złote medale olimpijskie zdobyli reprezentanci Austrii – Benjamin Raich wśród mężczyzn i Michaela Dorfmeister wśród kobiet. Ponadto jeszcze czworo alpejczyków dwukrotnie stanęło na podium olimpijskim w Turynie – Janica Kostelić zdobyła złoto i srebro, Hermann Maier i Marlies Schild zdobyli po jednym srebrnym i jednym brązowym medalu, a Rainer Schönfelder dwukrotnie uplasował się na najniższym stopniu podium[41].
W narciarstwie dowolnym podczas igrzysk w Turynie rozegrano cztery konkurencje – skoki akrobatyczne i jazdę po muldach kobiet i mężczyzn. Konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Salt Lake City[42]. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu. Medalistami zostali reprezentanci dziesięciu państw, spośród których tylko Chińczycy i Australijczycy zdobyli dwa medale[43].
W programie igrzysk w Turynie, tak jak w Salt Lake City, znalazły się trzy konkurencje saneczkarskie – jedynki mężczyzn, jedynki kobiet i dwójki mężczyzn[44]. Żaden z saneczkarzy nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego. Medalistami zostali reprezentanci sześciu krajów, spośród których tylko Niemcy i Włosi zdobyli więcej niż jeden medal[45].
Brązowy medalista w jedynkach mężczyzn – Mārtiņš Rubenis zdobył pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla reprezentacji Łotwy[8]. W jedynkach kobiet wszystkie miejsca na podium zajęły reprezentantki Niemiec – Sylke Otto zdobyła złoto, Silke Kraushaar – srebro, a Tatjana Hüfner – brąz[46].
Rywalizacja specjalistów short tracku składała się z ośmiu konkurencji, takich samych jak podczas igrzysk w Salt Lake City[47][48].
Zawody zdominowali reprezentanci Korei Południowej, którzy wygrali sześć z ośmiu konkurencji. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem został Ahn Hyun-soo z dorobkiem trzech złotych i jednego brązowego medalu. Trzy złote medale wywalczyła również Jin Sun-yu. Ponadto trzy medale zdobyło jeszcze troje zawodników – Lee Ho-suk (złoty i dwa srebrne), Wang Meng (złoty, srebrny i brązowy) oraz Apolo Anton Ohno (złoty i dwa brązowe). Dwukrotnie na podium olimpijskim znaleźli się również Choi Eun-kyung (złoty i srebrny medal), François-Louis Tremblay (dwa srebrne medale) oraz Anouk Leblanc-Boucher (srebrny i brązowy medal)[48].
Tak jak na poprzednich igrzyskach rozegrano dwie konkurencje skeletonowe – ślizg kobiet i ślizg mężczyzn[49]. Medale zdobyli reprezentanci trzech państw – Kanady, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii[50].
Tak samo jak na poprzednich igrzyskach zawody w skokach narciarskich składały się z trzech konkurencji – dwóch indywidualnych i jednej drużynowej[51]. We wszystkich konkurencjach rywalizowali wyłącznie mężczyźni[52].
Medalistami zostali reprezentanci trzech państw – Austrii, Norwegii i Finlandii. Zwycięzca pierwszego konkursu indywidualnego – Lars Bystøl został pierwszym od 1994 roku Norwegiem, który zdobył złoty medal olimpijski w indywidualnym konkursie skoków narciarskich[53]. W Turynie Bystøl wywalczył jeszcze dwa brązowe medale i jako jedyny zakończył igrzyska z dorobkiem trzech medali. Dwa tytuły mistrza olimpijskiego zdobył Thomas Morgenstern. W konkursie na dużej skoczni pokonał Andreasa Koflera różnicą 0,1 punktu[54]. Kofler zakończył igrzyska ze złotym i srebrnym medalem na koncie. Ponadto po dwa medale zdobyli Matti Hautamäki (dwa srebrne) i Roar Ljøkelsøy (dwa brązowe)[52].
Podczas igrzysk w Turynie rozegrano sześć konkurencji snowboardowych. Do kalendarza igrzysk, w którym w 2002 roku znajdowały się halfpipe i slalom gigant równoległy kobiet i mężczyzn, dołączono snowcross[55][56].
Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu. Po trzy złote medale zdobyli reprezentanci Stanów Zjednoczonych i Szwajcarii. Na podium olimpijskim stanęli zawodnicy z dziewięciu państw[56]. W nowej konkurencji – snowcrossie mężczyzn – pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Słowacji zdobył Radoslav Židek, który zajął w konkursie drugie miejsce[7].
43 sportowców zdobyło w Turynie więcej niż jeden medal, w tym przynajmniej jeden złoty. Najwięcej – ośmioro – multimedalistów startowało w barwach Niemiec. Po dziewięcioro multimedalistów stawało na podium olimpijskim w biegach narciarskich i łyżwiarstwie szybkim, ośmioro w biathlonie, sześcioro w short tracku, czworo w narciarstwie alpejskim, a trzech w skokach narciarskich. Po dwóch multimedalistów odnotowano w bobslejach i kombinacji norweskiej.
Najwięcej medali – pięć – zdobyła kanadyjska panczenistka, Cindy Klassen. Raz została ona mistrzynią olimpijską, dodatkowo zdobyła po dwa srebrne i brązowe medale. Po trzy tytuły mistrzowskie zdobyli Ahn Hyun-soo i Jin Sun-yu w short tracku oraz Michael Greis w biathlonie. Ahn Hyun-soo zdobył dodatkowo jeden medal brązowy.
Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.
.jpg)
