Około 1539 wieś była w posiadaniu Mikołaja Herburta Odnowskiego. Historycznie należała do parafii rzymskokatolickiej w Wołkowyi oraz greckokatolickiej w Smereku. Z Kalnicy pochodził Apolinary Staszewski (Julian Zachiewicz), uczestnik powstania styczniowego z 1864. W połowie XIX wieku właścicielami posiadłości tabularnej w Kalnicy Górnej ze Strubowiskiem byli Stanisława i Florian z Brześciańsich[8]. W 1881 wieś liczyła 415 mieszkańców. We wsi znajdowała się drewniana cerkiew pw. Najświętszej Marii Panny. Pod koniec XIX w. wieś była własnością Adelajdy hr. Dawidów, częścią wsi była wówczas osada Strzebowiska.
W drugiej połowie lat 40. XX w. ukraińscy mieszkańcy Kalnicy zostali przesiedleni do ZSRR. We wrześniu 1964 w Kalnicy otwarto stację Bieszczadzkiej Kolejki Leśnej, działającą nieprzerwanie aż do 1994.
Obecnie w Kalnicy znajdują się między innymi: wyciąg narciarski i schronisko PTSM w budynku zlikwidowanej szkoły podstawowej.
Demografia
1921 – Kalnicę zamieszkiwało 217 osób (w 36 domach mieszkalnych):
↑Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
↑Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.
↑Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. T. II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 28. ISBN 83-87424-77-3.