Chociaż oparty na Jordanie EJ11, model EJ12 był całkowicie nowym projektem. Zastosowano nowy monokok z kompozytu włókna węglowego[1]. Samochód z jego opadającym nosem[2] znacznie różnił się z przodu od poprzednika. W celu zmniejszenia masy samochodu i redukcji środka ciężkości wprowadzone zostały nowe materiały i techniki produkcyjne[3]. W efekcie Jordan EJ12 był lżejszy niż EJ11[2].
Zmiana przodu wymusiła przeprojektowanie przedniego zawieszenia. By wyjść naprzeciw ówczesnym trendom projektowym w Formule 1, w zawieszeniu znajdowały się obsługiwane przez popychaczeamortyzatoryPenske, a tarcze hamulcoweBrembo zostały wyprodukowane z włókna węglowego. Jordan postanowił nadal korzystać z opon firmy Bridgestone, która zimą rozwijała nową specyfikację opon[3].
Jordan EJ12 był drugim, po EJ11, samochodem Jordana stosującym silnik Hondy. Silnik ten był umieszczony inaczej niż wersja z 2001 roku, co wymusiło na Jordanie przeprojektowanie tylnej części samochodu[3]. Dysponował on mocą 835–865 KM przy 18800 rpm[4]. Silnik był sprzężony z siedmiobiegową skrzynią biegów, opartą na wersji z 2001 roku. Części skrzyni biegów zostały jednak umiejscowione niżej, by zoptymalizować sztywność Układ chłodzenia natomiast był lżejszy[3].
Samochód został zaprezentowany 22 lutego 2002 roku w siedzibie DHL na lotnisku w Brukseli. Firma DHL została tytularnym sponsorem zespołu, zaś poprzedni sponsor tytularny, Benson & Hedges, kontynuował współpracę z zespołem jako pomniejszy sponsor. Według magazynu „Marketing” umowa właściciela DHL – Deutsche Post – z Jordanem miała trwać trzy lata i była warta około 20 milionów funtów rocznie[1]. Kierowcami EJ12 byli Giancarlo Fisichella, który jeździł już w Jordanie w 1997 roku, oraz debiutant Takuma Satō[5].
Samochód spisywał się poniżej oczekiwań. EJ12 był delikatny i przez to awaryjny[2], a jego kierowcy zdobyli łącznie dziewięć punktów. Pozwoliło to jednak na prześcignięcie w klasyfikacji konstruktorów drugiego zespołu napędzanego silnikami Hondy, BAR[1].
Po 2002 roku Honda zaprzestała dostarczania silników Jordanowi, skupiając się wyłącznie na BAR. Od 2003 roku Jordan korzystał z silników Forda[6].
