Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne w Tambowie w 1888 i w tym samym roku został wyświęcony na diakona (jako mężczyzna żonaty) oraz skierowany do cerkwi w Sokołowie (powiat kirsanowski guberni tambowskiej). W roku następnym został przeniesiony do eparchii astrachańskiej, zaś w 1891 - wyświęcony na kapłana. W eparchii astrachańskiej pozostawał na etacie misjonarza odpowiadającego za zwalczanie staroobrzędowców i ruchów religijnych uznawanych za sekty[1]. Od 1899 do 1902 służył w eparchii omskiej jako przewodniczący eparchialnej rady misyjnej, zasiadał także w konsystorzu eparchii i w radzie nadzorującej prowadzone przez nią szkoły[1].
W 1923 związał się z ruchem odnowicielskim. W marcu tegoż roku z rąk biskupów, którzy również przyłączyli się do tego ruchu, przyjął najpierw postrzyżyny mnisze, a następnie chirotonię biskupią, po której został odnowicielskim biskupem czycki i zabajkalskim. Jeszcze w tym samym roku otrzymał godność arcybiskupią. Trzy lata później odszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Moskwie, by po kilku miesiącach objąć w ruchu odnowicielskim katedrę archangielską, w 1927 - czelabińską, zaś w 1920 - bakijską. W 1931 otrzymał godność metropolity. Od 1934 do 1936 był odnowicielskim metropolitą kazachstańskim, po czym ponownie odszedł w stan spoczynku i osiadł w Tambowie, gdzie mieszkał jego syn[1].
14 marca 1944 złożył na ręce patriarchy moskiewskiego i całej RusiSergiusza akt pokutny i został powtórnie przyjęty do kanonicznego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Godności uzyskane w ruchu odnowicielskim nie zostały uznane i duchownego przyjęto do Cerkwi jako protoprezbitera, z inkardynacją w eparchii tambowskiej. Cztery dni później Michaił Orłow, którego małżonka zmarła już wcześniej, złożył wieczyste śluby mnisze przed biskupem dmitrowskim Hilarym, przyjmując imię zakonne Jonasz[1]. Następnego dnia został wyświęcony na biskupa woroneskiego i zadońskiego, pierwszego po kilkuletniej przerwie ordynariusza tej eparchii. Ceremonia chirotonii odbyła się w patriarszym soborze Objawienia Pańskiego w Moskwie pod przewodnictwem patriarchy Sergiusza[1].
Biskup Jonasz został podniesiony do godności arcybiskupiej w lutym 1945, po dziesięciu miesiącach aktywności duszpasterskiej w Woroneżu. Hierarcha prowadził w swojej eparchii zbiórki funduszy na wspieranie armii radzieckiej oraz na pomoc rannym. Łącznie eparchia woroneska do 1945 przekazała na cele wojskowe ponad 400 tys. rubli darowanych przez wiernych lub pochodzących z darowizn majątku cerkiewnego na rzecz państwa. Jonasz zmarł wkrótce po zakończeniu wojny, 27 maja 1945, i został pochowany w sąsiedztwie cerkwi św. Mikołaja w Woroneżu, która pełniła ówcześnie funkcje soboru katedralnego[1].
.jpg)