Jan Humpola urodził się 19 grudnia 1889 w Suchej k. Żywca. W latach 1912–1914 studiował na Uniwersytecie w Innsbrucku, wtedy też po raz pierwszy chodził po górach (Alpach). Należał wówczas do zarządu akademickiego klubu alpinistycznego[1]. W 1914 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Od 1916 roku był notariuszemKonsystorza Krakowskiego, pełnił też funkcję prefekta seminarium duchownego w Krakowie. Od 1917 roku służył jako kapelan w szpitalu Czerwonego Krzyża[2] i sanatorium wojskowym w Zakopanem oraz katecheta na Podhalu, Spiszu i Orawie[1], m.in. w Nowym Targu[2].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapelana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 29. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego. W 1923 pełnił obowiązki kierownika Rejonu Duszpasterstwa Katolickiego w Lublinie i funkcję kapelana w miejscowym kościele garnizonowym[3]. Zasłużył się wtedy dla budowy lubelskiego Domu Żołnierza Polskiego[4]. Z dniem 1 listopada 1924, na własną prośbę, został przeniesiony do rezerwy[5][6].
W latach 1927–1932 był dyrektorem gimnazjum w Zakopanem (1927–1932), wykładał tam historię sztuki[7]. Propagował turystykę wśród młodzieży, organizował szkolne wycieczki w Tatry[1]. W latach 1932–1934 był proboszczem w Kościelisku, miał wtedy duże zasługi dla zorganizowania sanatorium przeciwgruźliczego dla młodzieży[8].
14 marca 1934 został powołany z rezerwy do służby czynnej, mianowany zawodowym duchownym wojskowym w stopniu dziekana ze starszeństwem z 1 kwietnia 1934 i 1. lokatą oraz przydzielony do Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP na stanowisko kapelana przybocznego[7][9]. Na stanowisku kapelana przybocznego zastąpił ks. dziekana Mikołaja Bojanka.
Prezydent RP Ignacy Mościcki wcześniej często odwiedzał ks. Humpolę w Kościelisku[8]. Podczas II wojny światowej Humpola był internowany w Rumunii[10], gdzie jako delegat Kurii Rzymskiej opiekował się polskimi uchodźcami[8], zaś po powrocie do kraju był proboszczem w Szaflarach (1946–1949) i w Liszkach (po 1949). Przez wiele lat poważnie chorował[1].
Podczas pobytu na Podhalu i w jego sąsiedztwie był aktywnym działaczem społecznym w dziedzinach takich jak ochrona zdrowia, harcerstwo, sport, sztuka podhalańska i ochrona przyrody. Pełnił różne funkcje związane z tą działalnością: był członkiem zarządu Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego (1922–1930), jej wiceprezesem (1924–1928), członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (1926–1930), członkiem zarządu Sekcji Ochrony Tatr PTT (1923) i zastępcą naczelnika Ochotniczej Straży Górskiej w Zakopanem (1924)[1].
W „Ilustrowanym Kurierze Codziennym” napisał artykuł Płonie kamienna Tatr korona na temat ochrony przyrody (nr 218/1925). Jego autorstwa są też wspomnienia taternickie: Na ścianach Mięguszowieckiego („Taternik” 1922) i Z włóczęgi po Tatrach („Wierchy” 1925)[1].
