PROFILPELAJAR.COM

Føroyskt mál
Obszar	Wyspy Owcze i inne
Liczba mówiących	80 tysięcy
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
	Języki indoeuropejskie; Języki germańskie; Języki północnogermańskie; Język farerski;
Status oficjalny
język urzędowy	Wyspy Owcze
Organ regulujący	Rada Języka Farerskiego
UNESCO	2 wrażliwy↗
Ethnologue	1 narodowy↗
Kody języka
ISO 639-1	fo
ISO 639-2	fao
ISO 639-3	fao
IETF	fo
Glottolog	faro1244
Ethnologue	fao
GOST 7.75–97	фар 735
WALS	far
SIL	FAE
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Wikipedia w języku farerskim
	Słownik języka farerskiego; w Wikisłowniku
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Ten artykuł od 2021-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Przebieg izoglos w dialektach farerskich

Język farerski (far. føroyskt mál) – język z grupy skandynawskiej języków germańskich. Posługuje się nim około 48 tys. mieszkańców Wysp Owczych (Farerów) i 25 tys. mieszkańców Danii; łącznie ok. 80 tys. osób. Mowa ta jest najbliższa językowi norweskiemu (odmianie norw. – nynorsk) i językowi islandzkiemu.

Historia

Napływ ludów germańskich na Wyspy Owcze nastąpił wraz z kolonizacją archipelagu przez wikingów za czasów Haralda Pięknowłosego. Do naszych czasów zachowało się jednak niewiele zabytków piśmiennictwa. Istnieją tylko nieliczne zapisy runiczne, dotrwały jednak przekazy ustne ballad, nawiązujących do tradycji starogermańskiej.

Za czasów duńskiej kolonizacji język farerski nie był przedmiotem zainteresowań naukowców ani literatów. Okres między XIV a XVII wiekiem to głównie tradycja ustna i popularne pieśni kvæði z motywami z mitologii pragermańskiej. Do promowania języka farerskiego przystąpiono dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku na fali budzącego się poczucia odrębności narodowej. Jens Christian Svabo zebrał wówczas ballady ludowe, zaś duński językoznawca Rasmus Rask zajął się językiem farerskim w ramach swojej rozprawy naukowej o historii języków germańskich. W latach 1819–1909 ballady ludowe wydawał Wenceslaus Ulricus Hammershaimb (znana jest zwłaszcza jego antologia pt. Færøsk Anthologi, z lat 1886–1891).

W 1906 roku język farerski uzyskał w szkołach na Wyspach Owczych status równouprawniony z językiem duńskim, a od 1939 roku jest on jedynym językiem wykładowym w szkołach i jedynym używanym w farerskim parlamencie (Løgting). Od 1948 r., tj. od otrzymania przez Wyspy Owcze autonomii w ramach Królestwa Danii, język farerski jest językiem urzędowym tego archipelagu. W 1957 roku nadano pierwszą audycję radiową w języku farerskim.

Współcześnie regulacją języka zajmuje się m.in. Farerskie Towarzystwo Naukowe (Føroya Fróðskaparfelag) oraz Farerska Akademia Nauk.

Gramatyka – uwagi ogólne

Język farerski jest językiem o silnie rozbudowanej fleksji. Od języka islandzkiego odróżnia go jednak w tym zakresie częstsze występowanie elementów analitycznych – por. isl. hesturinn Jóhans (=„koń Jana”), far. hesturin hjá Jógvani (dosł. „koń u Jana”).

We fleksji farerskiej oprócz wymiany końcówek istotną rolę odgrywają także przegłosy.

Język farerski wyróżnia trzy rodzaje zaimka osobowego w liczbie mnogiej: teir („oni”), tær („one” – rodzaj żeński), tey („one” – rodzaj nijaki). Jest to nietypowe wśród języków germańskich.

Farerskie liczebniki

Liczebnik	Farerski
0	null
1	eitt
2	tvey
3	trý
4	fýra
5	fimm
6	seks
7	sjey
8	átta
9	níggju
10	tíggju
11	ellivu
12	tólv
13	trettan
14	fjúrtan
15	fimtan
16	sekstan
17	seytjan
18	átjan
19	nítjan
20	tjúgu
21	einogtjúgu
22	tveyogtjúgu
30	tredivu, tríati
40	fjøruti, fýrati
50	hálvtrýss, fimmti
60	trýss, seksti
70	hálvfjers, sjeyti
80	fýrs, áttati
90	hálvfems, níti
100	hundrað
1000	(eitt) túsund

Zobacz też

Bibliografia

Aleksander Szulc, Języki germańskie, [w:] Leszek Bednarczuk (red.), Języki indoeuropejskie, tom II, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1988, s. 782–783