IŁ-22
| Dane podstawowe
|
| Państwo
|
Związek Radziecki
|
| Producent
|
Iljuszyn
|
| Typ
|
bombowiec
|
| Konstrukcja
|
metalowa
|
| Załoga
|
5-osobowa (dwóch pilotów, nawigator-bombardier, strzelec-radiotelegrafista, strzelec)
|
| Historia
|
| Data oblotu
|
24 lipca 1947
|
| Liczba egz.
|
1
|
| Dane techniczne
|
| Napęd
|
4 silniki odrzutowe TR-1, później TR-1A
|
| Ciąg
|
4 × 12,8 (13,3) kN
|
| Wymiary
|
| Rozpiętość
|
23,06 m
|
| Długość
|
21,05 m
|
| Wysokość
|
7,4 m
|
| Powierzchnia nośna
|
74,5 m²
|
| Masa
|
| Własna
|
14 950 kg
|
| Startowa
|
27 300 kg
|
| Osiągi
|
| Prędkość maks.
|
718 km/h[1]
|
| Pułap praktyczny
|
11 100 m
|
| Zasięg
|
865 km
|
| Rozbieg
|
1144 m
|
| Dobieg
|
940 m
|
| Dane operacyjne
|
| Uzbrojenie
|
– 1 × działko NS-23 kal. 23 mm stałe z przodu
1 × działko NS-23 kal. 23 mm w ogonowym stanowisku
2 × działko B-20E kal. 20 mm w grzbietowym stanowisku
– ładunek 2000 kg, maksymalnie do 3000 kg bomb
|
| Rzuty
|
|
|
|
Ił-22 (ros. Ил-22) – doświadczalny, ciężki bombowiec produkcji ZSRR z okresu po II wojnie światowej, zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym Siergieja Iljuszyna. Oznaczenie Ił-22 później w latach 70. nadano produkowanemu seryjnie powietrznemu punktowi dowodzenia.
Historia
Pod koniec 1945 roku biuro doświadczalne Siergieja Iljuszyna otrzymało polecenie zbudowania doświadczalnego, ciężkiego bombowca z napędem odrzutowym. Według tych samych wymagań technicznych projekt swojego bombowca realizowało biuro konstrukcyjne Suchoja, wynikiem ich prac był samolot Su-10. Projekt Iljuszyna wzorowany był na konstrukcji niemieckiego bombowca Ar 234. Do napędu samolotu użyto pierwszych silników turboodrzutowych radzieckiej konstrukcji – TR-1 konstrukcji A. Lulki w podskrzydłowych gondolach[1]. Prototyp oblatał w czerwcu 1947 roku pilot Władimir Kokkinaki[1]. Oblot samolotu jak i późniejsze próby wykazały dobre własności pilotażowe samolotu[1]. Jedynym mankamentem, którego nie udało się rozwiązać, były zbyt słabe i paliwożerne silniki o ciągu 1300 kG zamiast przewidywanego 1600 kG[1]. Słabe silniki były przyczyną długiego rozbiegu przy starcie (1144 m), niewystarczający był także zasięg samolotu, jego udźwig, jak i prędkość maksymalna[1]. Wymiana silników na nieco mocniejsze TR-1A, zastosowanie dodatkowych rakietowych silników startowych SR-2 odrzucanych po starcie, nie przyniosło oczekiwanych efektów. Samolotu nie zdecydowano się przekazać do badań państwowych i, po zbudowaniu jednego prototypu, dalsze prace zostały w 1948 roku wstrzymane[1]. Mimo że samolot Ił-22 nie był dalej rozwijany, zdobyte doświadczenie zostało wykorzystane przy budowie bombowca frontowego Ił-28.
Konstrukcja
Czterosilnikowy, wolnonośny bombowiec o napędzie odrzutowym w układzie górnopłatu. Konstrukcja całkowicie metalowa. Podwozie trójkołowe amortyzowane z przednim podparciem, chowane w locie do wnęk w kadłubie[1]. Skrzydła o niewielkim wzniosie i obrysie trapezowym z krawędzią natarcia prostopadłą do kadłuba maszyny, wyposażone w klapy wyporowe i lotki (lewa posiadała klapkę wyważającą). Klasyczne usterzenie o obrysie trapezowym. Kabiny hermetyczne.
Uzbrojenie miał stanowić ładunek bomb w komorze bombowej o masie 2000 kg, a maksymalnie 3000 kg[1]. Uzbrojenie obronne stanowiło jedno stałe działko NS-23 kal. 23 mm w prawej przedniej dolnej części kadłuba z zapasem amunicji 150 sztuk, obsługiwane przez pilota, dwa działka B-20-E kal. 20 mm w grzbietowej zdalnie sterowanej wieżyczce, z zapasem amunicji 800 sztuk, obsługiwane przez strzelca-radiotelegrafistę, oraz jedno działko NS-23 kal. 23 mm w ogonowym stanowisku Ił-KU-3, z zapasem amunicji 225 sztuk, obsługiwane przez strzelca ogonowego[1]. Ogonowe stanowisko miało kąt ostrzału 70° w poziomie, 35° do góry i 30° w dół[1].
Zobacz też
Plany modelarskie
Przypisy
Linki zewnętrzne
Ciąg oznaczeń samolotów produkowanych przez biuro konstrukcyjne
Iljuszyna 
