Urodził się 27 listopada 1942 w Warszawie w rodzinie Hoserów, warszawskich ogrodników[2]. Matka Halina zd. Zabłońska pochodziła z Chojnic[3], ojciec Janusz[4] i dziadek Henryk[5] zginęli w powstaniu warszawskim rozstrzelani przez Niemców w czasie rzezi Woli[2][6]. Miał starszą siostrę Julię[2], doktor habilitowaną, specjalistkę w zakresie genetyki i hodowli roślin[7].
W 1969 wstąpił do stowarzyszenia apostolskiego pallotynów. 8 września 1970 złożył pierwszą profesję zakonną[9]. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1969–1974 w Wyższym Seminarium Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie[8]. W seminarium współtworzył Koło Misyjne, mające na celu codzienną modlitwę za misje i misjonarzy, a także przewodniczył Radzie Alumnów. W wolnym czasie, aby nie stracić praktyki lekarskiej, za zgodą przełożonych pracował w szpitalu jako lekarz[2]. Święceńprezbiteratu udzielił mu 16 czerwca 1974 biskup pomocniczy warszawski Władysław Miziołek[10].
Następnie udał się do Paryża, gdzie ukończył kurs języka francuskiego w Alliance Française oraz kurs medycyny tropikalnej w CHU Pitié-Salpêtrière i w szpitalu Claude Bernard[9].
Prezbiter
W 1975 wyjechał na misję do Rwandy. Pełnił tam funkcje duszpasterza, proboszcza, animatora duszpasterstwa rodzinnego, organizatora sesji formacji apostolstwa świeckich, promotora apostolstwa słowa drukowanego[8]. W 1978 założył w Kigali Centrum Zdrowia Gikondo, a także Rwandyjską Akcję Rodzinną mającą na celu upowszechnianie naturalnych metod planowania rodziny[9]. Był przewodniczącym Związku Stowarzyszonych Ośrodków Medycznych w Kigali, a także kierownikiem Centrum Monitoringu Epidemii AIDS, programu opieki psychomedycznej i socjalnej chorych na AIDS[8]. Przez kilka lat pełnił funkcję sekretarza komisji ds. zdrowia oraz komisji ds. rodziny rwandyjskiego episkopatu[9]. Zarzuca się mu, że w tym czasie był „częścią establishmentu” reżimu Rwandy[11], aczkolwiek na jego obronę przytaczany jest argument, że w tym czasie nie piastował żadnego ważnego stanowiska w strukturach kościelnych w Rwandzie i nie miał realnego wpływu na sytuację w tym kraju[12]. W czasie ludobójstwa (kwiecień–lipiec 1994) nie był obecny w Rwandzie. We wrześniu 1993 wyjechał z niej w celu odbycia roku formacyjnego. Przebywał w Jerozolimie, następnie na stażu ultrasonografii w Szpitalu Bródnowskim w Warszawie, w końcu na intensywnym kursie języka włoskiego w Rzymie[13]. W 1994 był uczestnikiem Synodu Specjalnego dla Afryki w charakterze eksperta w dziedzinie rozwoju i problemów rodziny[9]. 13 lipca 1994[14] na czas nieobecności nuncjusza apostolskiego[8] został mianowany wizytatorem apostolskim w Rwandzie[14]. Funkcję w afrykańskim państwie pełnił po zakończeniu wojny domowej[8] od sierpnia 1994 do marca 1996[13]. Od 1981 zajmował stanowisko przełożonego Delegatury Misyjnej Księży Pallotynów w Rwandzie. W latach 1988–1991 był przełożonym nowo utworzonej regii, w skład której wchodziły Rwanda, Zair i Belgia. Objął również urząd przewodniczącego Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w Rwandzie[9].
Po powrocie z Afryki był w latach 1996–2003 przełożonym Regii Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego we Francji oraz członkiem Rady Misyjnej Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych we Francji[15]. W 2004 objął funkcję rektora Pallotyńskiej Prokury Misyjnej w Brukseli[8].
W 2001 współzakładał Federację Afrykańskiej Akcji Rodzinnej, w której pełnił funkcję sekretarza[8].
Biskup
Czuwanie przy trumnie abp. Henryka Hosera w katedrze warszawsko-praskiej Msza żałobna w intencji abp. Henryka Hosera w katedrze warszawsko-praskiej
24 maja 2008 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnymdiecezji warszawsko-praskiej, pozostawiając mu tytuł arcybiskupa[18][19]. Ingres do bazyliki katedralnej św. Michała i św. Floriana w Warszawie, w trakcie którego kanonicznie objął diecezję, odbył 28 czerwca 2008[17]. We wrześniu 2013 media podały, że nie odwołał ani nie ograniczył w posłudze duszpasterskiej podległego mu proboszcza parafii na Tarchominie pomimo ciążących na nim zarzutów prokuratorskich o molestowanie seksualne ministrantów, a także skazującego wyroku sądu pierwszej instancji. Kapłan został odwołany z urzędu dopiero po ujawnieniu sprawy przez media[20]. Decyzję o niezawieszeniu duchownego w czynnościach tłumaczono odległością czasową od zarzucanych mu czynów i brakiem bezpośredniego zagrożenia w związku z niepodejmowaniem przez niego pracy z małoletnimi[21]. 8 grudnia 2017 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu biskupa diecezjalnego warszawsko-praskiego[22][23].
W strukturach Konferencji Episkopatu Polski został przewodniczącym Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych, wszedł w skład Komisji Duszpasterstwa, Komisji ds. Misji i Rady ds. Rodziny[24], a w 2014 został wybrany do Rady Stałej jako biskup diecezjalny[25]. Objął ponadto funkcję członka Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”[24].
4 lipca 2009 Benedykt XVI mianował go konsultorem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów[26]. W tym samym roku decyzją papieża został mianowany uczestnikiem zgromadzenia specjalnego II Synodu dla Afryki[8]. W 2015 wziął udział w synodzie biskupów na temat rodziny[27]. W 2017 papież Franciszek zlecił mu udanie się do Medziugoria w charakterze specjalnego wysłannika Stolicy Apostolskiej w celu rozpoznania sytuacji duszpasterskiej i potrzeb pielgrzymów, a także wskazania ewentualnych inicjatyw duszpasterskich do podjęcia w przyszłości[28][29]. 31 maja 2018 został mianowany przez papieża Franciszka wizytatorem apostolskim o charakterze specjalnym dla parafii w Medziugoriu[30][31]. 22 lipca 2018 uroczystą Eucharystią zainaugurował posługę w Medziugoriu[32].
W 2021 był kilkukrotnie hospitalizowany[33][34][35]. Zmarł 13 sierpnia 2021 w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA w Warszawie[36]. 20 sierpnia 2021 po mszy pogrzebowej w bazylice katedralnej św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie został pochowany w znajdującej się w jej podziemiach krypcie[37].
_01.jpg)
_01.jpg)