w 1936 roku rodzina ponownie zamieszkała w Poznaniu, gdzie młoda pianistka nagrywała utwory dla bydgoskiego, toruńskiego i poznańskiego radia[2][3][4].
Lata 1940–1945
W marcu 1940 roku rodzinę Nowackich wysiedlono do Janowca nad Wisłą. W czerwcu 1942 roku Halina Nowacka wyszła za mąż za Stanisława Durnasia, lekarza weterynarii i swojego pierwszego ucznia[5]. Mieli syna Marka. Mąż uczestniczył w Ruchu Oporu Armii Krajowej, za co został rozstrzelany w czerwcu 1944 roku (wraz z grupą czterdziestu więźniów). Halina Durasiowa z dzieckiem i rodzicami przeniosła się do Karczmisk. Przed wrześniem 1944 roku (zob. kalendarium II wojny światowej) wyjechała do Lublina. Przez niecały rok była nauczycielką fortepianu w Państwowym Instytucie Muzycznym im. St. Moniuszki, powołanym przez Ministra Kultury i Sztuki PKWN, Wincentego Rzymowskiego[2][3][4] (uczelni nawiązującej nazwą do przedwojennego Instytutu Muzycznego, założonego przez Lubelskie Towarzystwo Muzyczne[6][7]).
Lata 1945–2005
H. Nowacka-Durnaś przyjechała do Szczecina 19 sierpnia 1945 roku. Wkrótce rozpoczęła pracę nauczyciela śpiewu i muzyki w Państwowym Gimnazjum i LiceumJaniny Szczerskiej[2][3][4]. W pierwszej inauguracji roku szkolnego, która odbyła się 1 września 1945 roku, wzięli udział niemal wszyscy ówcześni polscy mieszkańcy miasta, zgromadzeni wzdłuż alei Piastów[8][9].
Po kilku miesiącach (luty 1946), po otrzymaniu zgody Ministerstwa Kultury i Sztuki (Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej) utworzyła i została dyrektorem prywatnej Niższej (pięcioklasowej) i Średniej (sześcioklasowej) Szkoły Muzycznej. Szkole nadano imię Karola Szymanowskiego. Początkowo lekcje odbywały się w prywatnym mieszkaniu założycielki szkoły (al. Piastów 72), a w kolejnych miesiącach w większych pomieszczeniach przy ul. Armii Czerwonej 1 (obecnie: ul. Monte Cassino) i z udziałem coraz liczniejszego grona pedagogicznego[a]. We wrześniu naukę rozpoczęło 239 uczniów w klasach fortepianu, skrzypiec, śpiewu solowego i akordeonu[2].
W powojennych warunkach poszukiwanie niezbędnych lokali, instrumentów i literatury muzycznej wymagało wielkiego wysiłku i zdolności organizacyjnych. Halina Durnasiowa nie ograniczała się do tej pracy – pełniła równocześnie (od 1 października 1946) funkcję kierownika Okręgowego Biura Koncertowego, popularyzując muzykę wśród mieszkańców miasta[2][3].
W szkole pracowała ponad 50 lat, wychowując pokolenia znanych pianistów; wśród nich byli Marek Jasiński i Roman Kraszewski, pierwszy absolwent szkoły i nauczyciel od roku szkolnego 1948/49[2].
Pani Profesor oddziaływała na nas poprzez swoją osobowość, niezaprzeczalne umiejętności w zakresie gry na fortepianie i wewnętrzny spokój, który nam potrafiła przekazać. Myślę, że czuwała nad nami, czyniąc to jednak w bardzo dyskretny sposób, pełen taktu i wyczucia charakteru każdego ucznia, traktując nas zawsze bardzo indywidualnie uzyskiwała wspaniałe efekty nie tylko w nauczaniu, ale także na polu wychowawczym[2].
Formą upamiętnienia Haliny Nowackiej-Durnaś jest praca magisterska Piotra Woźniaka na temat jej działalności pedagogicznej[2].
Uwagi
↑Początkowo grono pedagogiczne liczyło 9 osób. Po wakacjach nowo przyjęci uczniowie podjęli naukę w pomieszczeniach przy ul. Armii Czerwonej 1 (obecnie: Monte Cassino), w klasach fortepianu, skrzypiec, akordeonu, śpiewu solowego. Nauczycielami byli: Halina Nowacka-Durnasiowa (dyrektor, fortepian), Irena Hochlówna (akordeon), Tadeusz Mahl (fortepian), Jan Maliszewski (śpiew solowy), Jadwiga Matuszkiewicz (fortepian), Leokadia Pawłowicz (fortepian), Mieczysław Pilikowski (skrzypce), Stanisław Rejmański (teoria), Barbara Stawnicka (fortepian), Małgorzata Synowiec (fortepian), Klara Waldmanowa (fortepian), Jadwiga Wirska (balet, rytmika), Gustaw Wolff (fortepian)[2].
↑9 maja 2017 roku wydano „rozporządzenie w sprawie utworzenia Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych im. Feliksa Nowowiejskiego w Szczecinie”[13]. Zabytkowa siedziba szkoły została gruntownie wyremontowana; zob. m.in. informacje o renowacji w 2017, w tym „wirtualny spacer” i „Muzyk” szokuje. Nabiera kolorów[14] (źródło: Gazeta Wyborcza 15.06.2015, Szczecin).
↑ abcdefDanuta Prandecka: Durnasiowa-Nowacka Halina. W: Praca zbiorowa, red. Tadeusz Białecki: Encyklopedia Szczecina. T. 1. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, Instytut Historii, Zakład Historii Pomorza Zachodniego, 1999, s. 214. ISBN 83-87341-45-2. (pol.).Sprawdź autora:1.
↑ abcdAnna Maria Kowalska: Halina Nowacka-Durnaś. [w:] Encyklopedia Pomorza Zachodniego [on-line]. Książnica Pomorska i Fundacja sedina.pl. [dostęp 2018-11-12].
↑Włodzimierz A. Gibasiewicz: Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej. Wyd. Bellona Warszawa 2011, s. 119-120. ISBN 978-83-11121-64-5
↑MałgorzataM.MachałekMałgorzataM., Szczecińskie lata Janiny Szczerskiej, Centrum Dialogu Przełomy, Muzeum Narodowe w Szczecinie. Brak numerów stron w książce
↑Agata Rokicka: Jedynka, Szczerska i Szczerytki. [w:] Fragmenty wspomnień Janiny Szczerskiej i Piotra Zaremby [on-line]. www.radioszczecin.pl. [dostęp 2012-11-08]. (pol.).
↑Danuta Prandecka: Zespół Szkół Muzycznych im. Feliksa Nowowiejskiego. W: Praca zbiorowa, red. Tadeusz Białecki: Encyklopedia Szczecina. T. 2. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, Instytut Historii, Zakład Historii Pomorza Zachodniego, 2000, s. 695. ISBN 83-7241-089-5. (pol.).Sprawdź autora:1.