Goliath (mina)

Leichter Ladungsträger Sd.Kfz.302, 303, Goliath
	; Goliat ze zbiorów Bovington Tank Museum
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Borgward
Typ pojazdu	Mina samobieżna
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	brak
	Historia
Produkcja	kwiecień 1942/kwiecień 1943/listopad 1944
Wycofanie	styczeń 1944/sierpień 1944/po listopadzie 1944
Egzemplarze	7729
	Dane techniczne
Silnik	elektryczny (2,5 kW)/spalinowy (12,5 KM)
Poj. zb. paliwa	nie dotyczy/6 l
Pancerz	5/10 mm
Długość	1,5/1,62/1,63 m
Szerokość	0,85/0,84/0,91 m
Wysokość	0,56/0,60/0,62 m
Prześwit	11,4/16/16,8 cm
Masa	370/365/430 kg
	Osiągi
Prędkość	10/11,5 km/h
Zasięg pojazdu	0,8-1,5/6–8 km
	Dane operacyjne
	Użytkownicy
	III Rzesza
	Multimedia w Wikimedia Commons

Goliat (niem. Leichter Ladungsträger Sd.Kfz.302, 303, Goliath) – niemiecki lekki nosiciel ładunków wybuchowych, zdalnie sterowana mina samobieżna zdolna do przenoszenia od 75 do 100 kilogramów materiału wybuchowego, stosowana do precyzyjnego niszczenia wrogich umocnień podczas II wojny światowej.

Historia

W czerwcu 1940, po zajęciu Francji, w ręce Niemców dostał się zatopiony w Sekwanie prototyp miniaturowego pojazdu gąsienicowego dzieła Adolphe’a Kégresse’a^[1]. Na jego podstawie w zakładach Borgwarda w Bremie powstała podobna konstrukcja przeznaczona dla Wehrmachtu^[1]. W kwietniu 1942 wyprodukowano pierwszych 15 egzemplarzy, a później wykonywano od 100 do 200 pojazdów miesięcznie^[1].

Opis

Był to lekko opancerzony (przed ogniem karabinowym) pojazd gąsienicowy napędzany silnikiem elektrycznym (SdKfz.302). Późniejsze wersje zostały wyposażone w tańsze i mniej zawodne silniki spalinowe (SdKfz.303). W przedniej części pojazdu znajdował się ładunek wybuchowy, w środkowej napęd, a z tyłu bęben z trójżyłowym kablem telefonicznym, za pomocą którego sterowano pojazdem oraz detonowano go^[2]. Na linię walk mina mogła być dostarczona na specjalnym wózku ciągniętym przez żołnierzy^[2].

Zastosowanie

Goliathy były wykorzystywane przez armię niemiecką dosyć rzadko, między innymi w trakcie oblężenia Sewastopola, w walkach pod Anzio oraz podczas powstania warszawskiego^[3]^[1]. W dość efektywny sposób użyto ich podczas obrony Wrocławia w 1945^[4]. Mała popularność tej broni wynikała z faktu, iż była ona bardzo kosztowna w produkcji, zważywszy na jednorazowe zastosowanie, oraz dość łatwa do unieszkodliwienia poprzez przecięcie kabla ogniem karabinowym, granatem lub bezpośrednio siekierą lub saperką. Stąd wiele tych pojazdów wpadało w ręce wroga lub, z powodu ich unieruchomienia, zostało zniszczonych przez samych Niemców.

W 1945 w magazynach niemieckich było wciąż ponad 2,5 tysiąca sztuk tej broni^[1]. W sumie do końca wojny wyprodukowano 2650 goliathów o napędzie elektrycznym i 5079 o napędzie spalinowym.

Dane techniczne

Typ	„Goliath E“ Sd.Kfz. 302 „Gerät 67“	„Goliath V“
Typ	„Goliath E“ Sd.Kfz. 302 „Gerät 67“	Sd.Kfz. 303a „Gerät 671“	Sd.Kfz. 303b „Gerät 672“
Dane ogólne
Producent	Borgward	Borgward, Zündapp & Zachertz
Okres produkcji	04.1942 - 01.1944	04.1943 - 08.1944	od 11.1944
Liczba wyprodukowanych	2650 sztuk	4604 sztuk	325 sztuk
Cena jednostkowa	~3000 RM	~1000 RM
Dane techniczne
Masa	370 kg	365 kg	430 kg
Ładunek wybuchowy	60 kg	75 kg	100 kg
Długość / szerokość / wysokość	1,50 m / 0,85 m / 0,56 m	1,62 m / 0,84 m / 0,60 m	1,63 m / 0,91 m / 0,62 m
Napęd	2 silniki elektryczne o mocy 2,5 kW (Bosch MM/RQL 2500/24 RL2)	2-cylindrowy silnik dwusuwowy; 703 cm³ / 4500 1/min, 12,5 KM (Zündapp SZ7)
Prędkość	10 km/h		11,5 km/h
Pojemność zbiornika paliwa	nie dotyczy	6 l
Zasięg	0,8–1,5 km	6–12 km (6–8 km w terenie)
Prześwit	11,4 cm	16 cm	16,8 cm
Rów	60 cm	85 cm	100 cm
Grubość pancerza (przód)	5 mm stalowy	10 mm stalowy

Galeria

Zdobyte przez aliantów goliathy (Normandia, 1944)
Mina podczas transportu (powstanie warszawskie, sierpień 1944)
Goliath ze zbiorów Muzeum Wojsk Lądowych
Goliath z silnikiem elektrycznym w Deutsches Panzermuseum

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Praca zbiorowa dziennikarzy „Gazety Lubuskiej”: Niezwykłe i tajemnicze miejsca Ziemi Lubuskiej s. 189.
↑ ^a ^b Praca zbiorowa dziennikarzy „Gazety Lubuskiej”: Niezwykłe i tajemnicze miejsca Ziemi Lubuskiej s. 188.
↑ Historycy Powstania wyliczają 56 ataków goliathami. Pięć zdobyto i wydobyto z nich materiał wybuchowy, 11 unieruchomiono, a w 18 zainicjowano wybuch, zanim dotarły do celu.
↑ Hans von Ahlfen, Hermann Niehoff: Festung Breslau w ogniu. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2008. ISBN 978-83-245-8536-6.

Bibliografia

Praca zbiorowa dziennikarzy „Gazety Lubuskiej”: Niezwykłe i tajemnicze miejsca Ziemi Lubuskiej. Zielona Góra: Media Regionalne sp. z o.o., 2009, s. 188-189. ISBN 978-83-61621-00-3.