Furkotna Przełęcz (słow. Furkotské sedlo, niem. Furkotajoch, węg. Furkota-hágó, 2277 m n.p.m.) – przełęcz położona w bocznej grani Tatr Wysokich odchodzącej od Cubryny w kierunku Krywania (głównej grani odnogi Krywania)[1].
Szeroka przełęcz oddziela od siebie dwa szczyty – Furkot i Ostrą. W grani opadającej na przełęcz z Ostrej na północny wschód położone są jeszcze następujące obiekty (kolejno od Furkotnej Przełęczy):
Z przełęczy w kierunku doliny Niewcyrki grań opada stromo, od strony Doliny Furkotnej podejście jest łagodniejsze. Na przełęcz nie prowadzi żaden szlak turystyczny. Dawniej używano jej (przechodząc przez grzbiet grani od strony Furkotu) jako połączenie Doliny Furkotnej z Niewcyrką. Droga przez przełęcz prowadzi nie przez jej najniższy punkt, ale nieco dalej na północny wschód w stronę Furkotu[1]
Przejście znane było od dawna koziarzom i pierwszym turystom. Pierwszym znanym z nazwiska turystą, o którym z dużą dozą prawdopodobieństwa możemy powiedzieć, że przeszedł przez tę przełęcz, był Bogusz Zygmunt Stęczyński. Na podstawie analizy jego poematu „Tatry”, pieśń XIII, możemy wnioskować, że podczas swych wędrówek po Tatrach w roku 1845 albo 1851 (z przewodnikiem Józefem Bigosem z Bukowiny) przeszedł on z Doliny Suchej Ważeckiej przez Furkotną Przełęcz do Niewcyrki. [3] Pierwsze odnotowane przejście zimowe – Józef Lesiecki, Józef Oppenheim, 14 kwietnia 1914 r.[1]
Przypisy
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 116–118.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 336. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Kolbuszewski Jacek: Bogusz Zygmunt Stęczyński (1814-1890), w: "Tatry i górale w literaturze polskiej. Antologia", Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, Wrocław 1992, ISBN 83-04-03230-9, przypis do poematu „Tatry” na s. 147
