Dekretem z 14 marca 1881 jako kandydat stanu nauczycielskiego został przydzielony do C. K. II Gimnazjum we Lwowie z językiem niemieckim wykładowym[4][2]. W szkole uczył języka łacińskiego, języka polskiego, języka greckiego[5][6]. Stamtąd reskryptem z 18 sierpnia 1884 C. K. Ministra Wyznań i Oświecenia został mianowany nauczycielem rzeczywistym w C. K. Gimnazjum w Sanoku[7][2]. W szkole uczył języka łacińskiego, języka greckiego, języka niemieckiego[8][9]. W maju 1886 zakwaterował w swoim domu osiadłego w Sanoku swojego szkolnego przyjaciela, lekarza dr. Karola Zaleskiego[10]. Wkrótce potem, rozporządzeniem ministerstwa z 14 lipca 1886 został przeniesiony do macierzystego C. K. Gimnazjum w Stanisławowie[11]. Tam, od końca lat 80. z tytułem c. k. profesora, uczył łaciny i greki[12][13][14]. W roku szkolnym 1891/1892 otrzymał urlop do celów naukowych[15]. Reskryptem ministerstwa z 24 czerwca 1892 został przeniesiony ze Stanisławowa do C. K. Gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie (w miejsce dr. Przemysława Niementowskiego)[16][17][2]. Tam uczył łaciny, greki[18][19][20][21].
Najwyższym postanowieniem cesarza Franciszka Józefa z 10 września 1897 otrzymał posadę c. k. dyrektora C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu[22][23][2]. W szkole uczył języka greckiego, języka polskiego, języka łacińskiego[24][25][26]. W czasie dyrektorowania w Drohobyczu był także zastępcą przewodniczącego C. K. Rady Szkolnej Okręgowej, od 1897 do 1902 radnym miejskim, zastępcą komisarza rządowego w magistracie miasta, oraz członkiem Rady C. K. powiatu drohobyckiego (z grupy większych posiadłości)[27][28][26][2] oraz zastępcą przewodniczącego wydziału Kasy Zaliczkowej[29].
W 1902 został przydzielony do służby w C. K. Radzie Szkolnej Krajowej[30]. W tej instytucji do 1918 sprawował stanowisko krajowego inspektora szkół średnich[2][31]. W swojej pracy przewodził egzaminom dojrzałości w gimnazjach[32]. Pełnił służbę z tytułem i charakterem radcy dworu[31]. Przyczynił się do rozwoju gimnazjów klasycznych w Galicji[2]. Równolegle od 1903 był delegatem RSK do komisji urządzającej Polskie Muzeum Szkolne we Lwowie, od 1906 do 1915 do zarządu tegoż, a od 1916 do 1925 prezesem PMS[33][2].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i usunięciu typu klasycznego ze szkół został przeniesiony w stan spoczynku około 1920[2]. Był też członkiem Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla Kandydatów na Nauczycieli Szkół Średnich we Lwowie[34][2]. Powróciwszy do pracy nauczycielskiej od 1922 do 1925 był dyrektorem prywatnego Gimnazjum Żeńskiego obu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu (Nazaretanek) we Lwowie, gdzie uczył łaciny i greki oraz dyrektorem Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego Nazaretanek[35][36][2].
Publikował prace w dziedzinie filologii klasycznej i pedagogicznej oraz tłumaczenia innych autorów[2]. Sporządzał biografie pisarzy z dziedziny pedagogii, brał udział w zjazdach naukowych[2]. Wraz z Mieczysławem Baranowskim założył i wydawał czasopismo „Rodzina i Szkoła” (1896-1899)[2]. Publikował w periodyku „Muzeum”[2]. Około 1901/1902 został członkiem Komisji Literackiej Akademii Umiejętności[26].
.jpg)
.jpg){kind=small}
