W latach 1946–1948 była notowana w pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorek[38]. Jedenaście filmów z jej udziałem było zestawianych w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w amerykańskim box offisie, z czego Dzwony Najświętszej Marii Panny osiągnęły najwyższą pozycję[39]. Szesnaście filmów, w których wzięła udział, było nominowanych przynajmniej do jednego Oscara, a dziewięć z nich zdobyło co najmniej jedną statuetkę. Siedemnaście produkcji z jej udziałem, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym[39].
Poniższa tabela przedstawia wykaz ról telewizyjnych Bergman oraz jej występy w produkcjach dokumentalnych (nie uwzględnia udziału w programach typu talk-show i uroczystych galach, na których pełniła role prezenterki)[c][123]:
Bergman i Rip Torn w kadrze z filmu telewizyjnego 24 godziny z życia kobiety (1961) Bergman w telewizyjnym filmie dokumentalnym Bogart (1967) James Stewart, Bergman oraz Cary Grant na spotkaniu z okazji premiery programu Ingrid Bergman: An All-Star Salute (1979) Bergman i Yossi Graber na planie filmu Kobieta o imieniu Golda (1982)
Bergman i Burgess Meredith w spektaklu Liliom (1940)Bergman (druga od prawej) w sztuce Joanna z Lotaryngii (1946)Bergman jako Constance Middleton w sztuce The Constant Wife (1975)
W 1933 została przyjęta do Królewskiego Teatru Dramatycznego (na przesłuchania przygotowała trzy teksty – monologi z OrlątkaEdmonda Rostanda, Gry cieniAugusta Strindberga oraz scenkę o wiejskiej dziewczynie z węgierskiej komedii wieśniaczej). Po wygłoszeniu fragmentu Orlątek komisja przerwała jej występ. Następnego dnia, zaprezentowawszy interpretację Strindberga i rolę lubieżnej wieśniaczki, przyjęto ją w poczet studentów, razem z szóstką innych osób, spośród czterdziestu ośmiu kandydatów (David Thomson pisał, że o osiem miejsc rywalizowało siedemdziesiąt pięć osób)[169]. Do egzaminu przygotowywał ją Gabriel Alw; pobierała również prywatne lekcje z gimnastyki u Ruth Kylberg[170].
Debiutowała w kwietniu 1934, razem z koleżankami z pierwszego roku, jako statystka w zbiorowej scenie w spektakluRywaleRicharda Brinsleya Sheridana, wystawianym 19 razy (od połowy maja do czerwca). Nie wypowiadała w nim żadnej kwestii[d][171]. Latem, ze względu na rozwijającą się karierę filmową, zrezygnowała z nauki w narodowym teatrze, mimo sprzeciwu dyrektora placówki, Olofa Molandera[173]. Do teatru powróciła w 1937, grając w Komediteatern w szwedzkiej wersji francuskiej sztukiL’Heure H Pierre’a Chaine’a. Krytycy pozytywnie oceniali jej grę i wróżyli „wielkie powodzenie w przyszłych rolach dramatycznych”. Łącznie spektakl wystawiano 128 razy[174]. Rok później – wraz z Edvinem Adolphsonem – grała w politycznej satyrzeJean Busa Feketesa[175].
25 marca 1940 debiutowała na Broadwayu, występując w roli Julii w wystawianej przez sześć tygodni sztuce LiliomFerenca Molnára, a partnerował jej Burgess Meredith[176]. Brooks Atkinson z „The New York Timesa” argumentował, że „[Bergman] gra z nieporównywalnym artyzmem. Sama jest piękna i obdarza Julię rozbudzoną, pulsującą łaską ducha”[177]. Latem 1941 z powodzeniem grała tytułową bohaterkę dramatu Anna Christie autorstwa Eugene’a O’Neilla z 1921, ponownie zbierając przychylne oceny[178]; krytycy podkreślali, że „nadała ona dramatowi O’Neilla poetycką interpretację, a robiąc to zyskała sobie miejsce w historii teatru Stanów Zjednoczonych”[179]. W sezonie 1946–1947 portretowała Joannę d’Arc w reżyserowanej przez Margo Jones sztuce Joanna z LotaryngiiMaxwella Andersona, będącej jednym z broadwayowskich przebojów sezonu; Bergman nagrodzono Drama League Award oraz Tony, z kolei krytycy wyrażali pochlebstwa o jej grze i porównywali ją do Helen Hayes oraz Katharine Cornell. Łącznie spektakl wystawiano 199 razy, osiem razy w tygodniu, przez pół roku (od 18 listopada 1946 do 10 maja 1947)[e][182].
Po wyjeździe do Włoch na scenę powróciła w sezonie 1953–1954 w oratoriumJoanna d’Arc na stosie, reżyserowanym przez jej męża Roberto Rosselliniego, ponownie wcielając się w Dziewicę Orleańską. Było ono sukcesem, wobec czego zakontraktowano jego wystawianie w innych europejskich teatrach, lecz z czasem, z uwagi na dużą częstotliwość, straciło na zainteresowaniu, mimo że rolę Bergman komplementowano[183]. Od 1956 do lata 1957 występowała w sztuce Herbata i sympatiaRoberta Andersona, wystawianej przez dziewięć miesięcy w Théâtre de Paris[f][187]. Tytułowa rola w dramacie Hedda Gabler Henrika Ibsena z 1891, w którą wcielała się w sezonie 1962–1963 w paryskimThéâtre Montparnasse[188], była na ogół przychylnie recenzowana, choć część krytyków uważało Bergman za „zbyt miłą osobę, by grać niegodziwą kobietę”[189]. Kreacja Natalii Pietrownej w Miesiącu na wsi pióra Iwana Turgieniewa, prezentowana od czerwca 1965 do marca 1966, m.in. na West Endzie, ponownie spotykała się z entuzjastycznymi ocenami[190]. W 1967 powróciła na Broadway (po dwóch dekadach przerwy), występując w przeciętnie recenzowanej przez gremium krytyków sztuce Jeszcze wspanialsze pałace O’Neilla[191].
W sezonie 1971–1972 portretowała lady Cecily Waynflete w komedii Nawrócenie kapitana BrassboundaGeorge’a Bernarda Shawa. Mimo sceptycznych recenzji, z uwagi na zainteresowanie publiczności, nie schodziła z afisza przez dziewięć miesięcy – z początkiem 1972 była grana w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie; jako jedna z 56 sztuk wystawianych tego sezonu w Nowym Jorku przynosiła zyski[192]. Rola Constance Middleton we wznowionej komedii pióra Williama Somerseta MaughamaThe Constant Wife – reżyserowanej przez partnera scenicznego Johna Gielguda, zyskała aprobatę widowni. Sztuka, chociaż zbierała umiarkowane recenzje, była przebojem sezonu 1973 w Londynie, dzięki czemu nie schodziła z afisza na West Endzie przez osiem miesięcy, do maja 1974[193]. Od stycznia do maja 1975, bijąc frekwencyjne rekordy, była grana w Stanach Zjednoczonych[g][195]. Ostatni raz w teatrze występowała w sezonie 1977–1978 w sztuce Waters of the MoonN.C. Huntera z 1951, którą prezentowano m.in. w angielskiej stolicy. Łącznie odbyło się 180 przedstawień. W jednej z recenzji pisano, że „Ingrid Bergman uchwyciła istotę tej sztuki i bez reszty uczyniła ją własną”[h][198].
↑Jest to rok premiery. O ile to możliwe, data premiery narzuca kolejność filmów w tej tabeli.
↑Jack L. Warner, obejrzawszy finalny montaż filmu, wyrażał negatywne odczucia, wobec czego wszystkie kopie wysłano amerykańskim oddziałom wojskowym na morzu[73], a jego premierę przesunięto na 1945[68]. Część źródeł podawała, że w 1945 film wprowadzono do kin w ograniczonym zakresie, a do powszechnej dystrybucji trafił wiosną 1946[62]. Curtis F. Brown jako powód przesunięcia premiery uważał, że publiczność w okresie wojny może nie zaakceptować filmu, uznając go za zbyt niepoważny jak na niemuzyczny eskapizm[74], z kolei John Russell Taylor twierdził, że był „zbyt wyrafinowany i cyniczny jak na gust rodzimej publiczności w najmroczniejszych dniach wojny”[75].
↑Latem 1956, w trakcie zdjęć do filmu Anastazja, współpracownicy Darryla F. Zanucka nosili się z zamiarem zorganizowania wywiadu Bergman w programie telewizyjnym The Ed Sullivan Show. Gospodarz talk-show, mając poparcie wytwórni 20th Century Fox, przeprowadził ogólnokrajową ankietę wśród słuchaczy, dotyczącą tego, czy chcą ją obejrzeć w programie. Wyniki ankiety (5 tys. 826 listów za, 6 tys. 433 przeciw) spowodowały, że do występu nie doszło (utrzymująca się niechęć do Bergman była pokłosiem romansu z Rossellinim, za który spotkał ją kilkuletni ostracyzm w Stanach Zjednoczonych)[122].
↑Jesienią 1933 Alf Sjöberg zaoferował jej występ w spektaklu ZbrodniaSigfrida Siwertza, co było sprzeczne z regulaminem uczelni, zgodnie z którym studenci dopiero po trzech latach nauki mogli otrzymać pierwszą rolę. Wybór ten spowodował, że część koleżanek – jak pisali biografowie – „znienawidziło” Bergman; jedna z nich w akcie zazdrości uderzyła ją książką w głowę. Wśród innych incydentów zdarzało się też opluwanie i atak fizyczny. W wyniku nacisku Sjöberg ustąpił, a Bergman wycofała się w trakcie prób[171][172].
↑Przed listopadową premierą na Broadwayu, sztuka była prezentowana pod koniec października w Lisner Auditorium w Waszyngtonie. W dniach poprzedzających premierę przed teatrem protestowali przedstawiciele American Veterans Committee (AVC) i Southern Conference for Human Welfare (SCHW), sprzeciwiając się dyskryminacji osób czarnoskórych, którzy mieli zakaz wstępu do teatru i nie sprzedawano im biletów. Joe Steele, kierując się pobudkami reklamowymi i wizerunkowymi Bergman, przekonał ją do opublikowania oświadczenia, potępiającego tradycyjną dyskryminację rasową[180]. Kiedy na konferencji poinformowała, że nie wróci więcej grać do Waszyngtonu, została skrytykowana i nazywano ją Nigger lover (wróciła do miasta w kwietniu 1972 ze sztuką Nawrócenie kapitana Brassbounda)[181].
↑14 listopada 1956, w trakcie prób, Bergman przewieziono do szpitala w Neuilly-sur-Seine, gdzie przeszła operację wyrostka robaczkowego[184]. Rossellini, który nie zgodził się oglądać premiery spektaklu z widowni, wygłaszał pod adresem żony cyniczne i pełne kpin komentarze. Gdy widownia nagrodziła Bergman kilkunastominutową owacją, opuścił gmach teatru. „Kiedy obejrzałam się i zobaczyłam za kulisami Roberto, wiedziałam, że moje małżeństwo się skończyło” – wspominała[185]. Zachowanie Rosselliniego tłumaczono tym, że Bergman wzięła udział w sztuce, mimo jego sprzeciwu[186].
↑Z uwagi na skręcenie kostki (według części źródeł złamała też dwie kości w stopie), podczas kilku przedstawień występowała w gipsie (lub w specjalnym usztywnieniu) i na wózku inwalidzkim[194].
↑Postępująca choroba nowotworowa powodowała, że po występach Bergman odczuwała coraz większe zmęczenie. Miała ona także istotny wpływ na jej grę; w trakcie jednego z przedstawień potknęła się na scenie, a podczas jednego z ostatnich spektakli zapomniała tekstu. „Zasługiwała na wielki, wielki podziw w tym okresie” – przyznawała partnerująca jej w sztuce Wendy Hiller[196]. W marcu 1980 otrzymała od Królewskiego Teatru Dramatycznego propozycję powrotu na scenę w dowolnej sztuce swego wyboru, lecz opiekujący się nią lekarz nie wyraził zgody[197].
↑Była to jej pierwsza teatralna produkcja, w której otrzymała główną rolę[201].
