Informacje o św. Felicycie i jej towarzyszach pochodzą z zachowanych dokumentów: pamiętnika pisanego w więzieniu przez św. Perpetuę oraz relacji naocznego świadka późniejszych wydarzeń.
Felicyta była niewolnicą młodej chrześcijanki i matki św. Perpetui, która namówiła ją na porzucenie pogaństwa. Sama będąc przyszłą matką w ósmym miesiącu ciąży, została katechumenką. Dołączyli do niej inni niewolnicy: Rewokatus, Sekundulus i Saturninus oraz brat św. Perpetui Saturus. Felicyta, będąc w ciąży, zgodnie z ówczesnym prawem rzymskim nie mogła zostać stracona. Wkrótce urodziła córkę, którą zaadoptował jeden z chrześcijan, a więźniowie zostali skazani na pożarcie przez dzikie zwierzęta. Perpetua i Felicyta miały być zabite przez rozjuszoną krowę[1] lub przez bawoły, lwy i tygrysy[2]. W ostateczności zginęły na arenie od mieczy gladiatorów[1].
25 lutego/10 marca, tj. 10 marca, jeśli luty ma 28 dni (Kościół ormiański)[3].
Ikonografia
W ikonografii św. Felicyta przedstawiana jest zazwyczaj wraz ze św. Perpetuą. Pomimo różnicy ich stanów obie kobiety mają podobny wygląd. Mają na sobie czerwone płaszcze, a w dłoniach męczeńskie krzyże. Sztuka zachodnia rozróżnia je wyraźnie. Perpetua przedstawiana jest w bogatym stroju patrycjuszki, z naszyjnikiem i welonem, Felicyta w skromnej sukni bez ozdób.
.jpg)