Zakłady powstały 1 stycznia 1952 zarządzeniem Ministra Przemysłu Drobnego i Rzemiosła pod nazwą Gdańska Fabryka Maszyn[1]. Po dwóch miesiącach przemianowano je na Bydgoskie Zakłady Sprzętu Okrętowego i włączono do Centralnego Zarządu Przemysłu Okrętowego. Dysponowały one bazą przy ul. Racławickiej oraz przydzielonymi zakładami przemysłu terenowego: Fabryką Motorów i Maszyn przy ul. Nakielskiej 129 w Bydgoszczy, Fabryką Maszyn i Odlewnią Żeliwa w Brodnicy oraz Warsztatami Mechanicznymi i Odlewniczymi w Żninie. Później uruchomiono nowy zakład przy ul. Gdańskiej 109, przewidziany na centralną narzędziownię i bazę remontową dla wszystkich zakładów podległych Zarządowi Przemysłu Okrętowego. W 1954 przedsiębiorstwa zamiejscowe usamodzielniły się, a fabryka przy ul. Nakielskiej została zlikwidowana[1]. W końcu 1954 zatrudnienie w przedsiębiorstwie wynosiło 316 osób, w tym 54 kobiet[3].
1 stycznia 1956 Bydgoskie Zakłady Sprzętu Okrętowego przeszły pod nadzór Ministerstwa Przemysłu Maszynowego. Mieściły się one wówczas w kilku obiektach na terenie miasta: ul. Ślusarskiej (dyrekcja), ul Racławickiej 6 i ul. Gdańskiej 109. W 1963 zmieniono nazwę zakładów na Bydgoskie Zakłady Sprzętu Okrętowego „Famor”[1].
W latach 70. w obliczu rozwoju przemysłu stoczniowego przystąpiono do rozbudowy zakładu na północnym obrzeżu Śródmieścia Bydgoszczy między ulicami: Kaszubską, Świecką, Racławicką, i Bocianowo. Na placu po starej zabudowie wzniesiono hale produkcyjne, magazyny oraz obiekty pomocnicze (wydział remontowy, narzędziownia, prototypownia, laboratorium, warsztaty szkolne) oraz przystąpiono do budowy 13-kondygnacyjnego wieżowca. Zakład wyposażono w nowe maszyny i urządzenia. Powstał Zakładowy Ośrodek Obliczeniowy z własnym komputerem ICL2903. W latach 70. nastąpił dwukrotny wzrost produkcji oraz rozbudowa zaplecza socjalnego o stołówkę, rozgłośnię zakładową, ośrodek wypoczynkowy w Pieczyskach nad Zalewem Koronowskim, gdzie miał swoją przystań klub żeglarski[1].
Od 1975 rozpoczęto produkcję seryjną opraw szpitalnych oraz układów zdalnego sterowania silnikami okrętowymi, telegrafów i wskaźników. W 1977 zmieniono nazwę firmy na Zakłady Urządzeń Okrętowych „Famor”. Przedsiębiorstwo utrzymywało kontakty z odbiorcami w 16 krajach[4]. Do Kanady eksportowano układy zdalnego sterowania silnikiem głównym, do krajów RWPG specjalistyczne reflektory, telegrafy maszynowe, latarnie nawigacyjne i tablice rozdzielcze[4]. Sprzęt okrętowy z Famoru znany był także w RFN, Francji, Wielkiej Brytanii, Norwegii, Szwecji, Finlandii i Portugalii. W 1977 roku produkcja eksportowa firmy przyniosła gospodarce 13 mln zł dewizowych[4]
27 sierpnia 1980 w zakładzie rozpoczęto strajk solidarnościowy z robotnikami Wybrzeża. W zakładzie powstał NSZZ „Solidarność”, którego działacze w stanie wojennym zostali internowani[1].
W 1983 oddano do użytku okazały biurowiec przedsiębiorstwa, w 1987 uruchomiono linię projektowania i produkcji obwodów drukowanych, a w 1988 wdrożono zintegrowany system elektronicznego przetwarzania danych[1].
W 2003 wartość sprzedaży wyniosła 27 mln zł. Część hal produkcyjnych i pomieszczeń biurowych wynajęto innym podmiotom gospodarczym. Ograniczono administrację, a liczba zatrudnionych spadła do 250 osób. W 2003 VII NFI sprzedał pakiet ponad 50% akcji dwom prywatnym inwestorom spoza branży stoczniowej[1].
Po 2005 firma sprzedała wieżowiec administracyjny firmie deweloperskiej Nordic Development, która w latach 2007–2009 przebudowała go na budynek mieszkalno-biurowy Nordic Tower. W 2010 otrzymał on Grand Prix w ramach konkursu „Budowa na medal Pomorza i Kujaw” w kategorii obiekt modernizowany[5].
Od 2017 w dawnej hali fabrycznej Famoru przy ul. Świeckiej 8 (w której produkowano oświetlenie) działa restauracja "Stara Fabryka" z galerią obrazów, centrum wspinaczkowe oraz klub motocyklowy[6].
