Malowanie proszkowe – polega na nakładaniu naelektryzowanych cząstek (20–100 μm) farby proszkowej na powierzchnię przewodzącą np. metalu. Osadzona warstwa proszku utrzymuje się na powierzchni malowanego detalu dzięki siłom elektrostatycznym.
W malowaniu proszkowym stosuje się dwie podstawowe techniki elektryzacji i nakładania farby proszkowej:
natrysk elektrostatyczny – metoda wysokonapięciowa 40–100 kV, potocznie zwana „koroną”
natrysk elektrokinetyczny – metoda triboelektryzacji, tarciowa, zwana „tribo”
Następnie pokryte farbą elementy są nagrzewane do temperatury 140–200 °C, w rezultacie czego proszek ulega stopieniu i polimeryzacji. Uzyskana powłoka lakiernicza jest odporna na korozję, chemikalia, wysoką temperaturę i uszkodzenia mechaniczne[1].
Podstawowe zalety malowania proszkowego:
brak emisji rozpuszczalników i rozcieńczalników do środowiska
prawie 100% wykorzystanie materiału malarskiego (możliwość odzysku nieosadzonych cząstek proszku)
znaczne oszczędności energetyczne dzięki możliwości stosowania zamkniętych układów wentylacji
otrzymywane powłoki dzięki swojej grubości (zwykle 60–80 μm) znakomicie maskują niedokładności obróbki mechanicznej
