|
Emmanuel d’Harcourt
Emmanuel d’Harcourt ps. „Amédée d'Ollonde” (ur. 19 listopada 1914 w Thaumiers, zm. 30 lipca 1985 w Gonfreville-l’Orcher) – francuski wojskowy i dyplomata. ŻyciorysUrodził się w rodzinie o tradycjach arystokratycznych. Jego ojcem był francuski generał i generalny inspektor lotnictwa[1]. Ukończył studia prawnicze, następnie rozpoczął naukę w Ecole des Sciences politiques w Paryżu, którą ukończył w 1936 roku[1]. Następnie odbył zasadniczą służbę wojskową jako oficer rezerwy w kawalerii[1]. W 1939 roku został zmobilizowany jako podporucznik rezerwy w 18 Pułku Dragonów. W 1940 roku został awansowany do stopnia porucznika. 23 maja 1940 roku, podczas kampanii francuskiej, został poważnie ranny w wyniku wybuchu bomby w Neuville-Saint-Vaast[1]. W wyniku odniesionych obrażeń musiał mieć amputowaną nogę. 31 maja 1940 roku został ewakuowany z Dunkierki do Wielkiej Brytanii. Po kilku miesiącach leczenia dołączył do Wolnych Francuzów, przyjmując pseudonim „Amédée d'Ollonde”, został następnie mianowany zastępcą szefa departamentu ds. stosunków zagranicznych[1]. 29 stycznia 1941 roku został wraz z Georgesem Thierrym d’Argenlieu, Félixem Éboué, Edmondem Popieulem i Henrym Bouquillardem jedną z pierwszych osób odznaczonych Orderem Wyzwolenia, został także członkiem pierwszej kapituły orderu[1]. W marcu 1942 roku został szefem biura w Komisji Spraw Zagranicznych[1]. W sierpniu 1942 roku został wysłany do Francji, wylądował w rejonie Narbony, a następnie nawiązał kontakt z francuskimi osobistościami, m.in. z Paulem Claudelem, Pierre Dunoyerem de Segonzac i swoim ojcem, generałem d’Harcourt[1]. W lutym 1943 roku przekroczył granicę francusko–hiszpańską, wkrótce potem został aresztowany i osadzony w areszcie w Barcelonie. 10 czerwca 1943 roku został zwolniony, a 8 dni później powrócił do Londynu[1]. Od 1943 roku pracował w sekretariacie Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, w czerwcu 1944 roku był członkiem delegacji Komitetu w Kanadzie[1]. Od 1944 roku pracował w ambasadzie Francji w Ottawie[1]. W 1948 roku został zastępcą sekretarza generalnego Stałej Komisji Traktatu Brukselskiego w Londynie[1]. Od 1950 roku był radcą francuskiej ambasady w Kopenhadze, a od 1952 roku w Pradze[1]. Od 1954 roku pracował we francuskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Paryżu, a w 1958 roku został pierwszym radcą w ambasadzie Francji w Warszawie[1]. Od 1963 roku był radcą-ministrem ambasady Francji w Rzymie[1]. W 1969 roku został mianowany ambasadorem Francji w Irlandii, a od 1975 roku był ambasadorem Francji w Czechosłowacji[1]. W 1979 roku przeszedł na emeryturę[1]. Zmarł 30 lipca 1985 roku w Gonfreville-l’Orcher, został pochowany w Mailleraye-sur-Seine[1]. OdznaczeniaZostał odznaczony następującymi odznaczeniami[1]:
PrzypisyInformation related to Emmanuel d’Harcourt |
||||||||||||||||||||||||||
