Elżbietanki, Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety – żeńskie, rzymskokatolickie zgromadzenie zakonne powstałe 27 września 1842 z inicjatywy 4 młodych kobiet (Marii i Matyldy Merkert, Franciszki Werner i Klary Wolff – wszystkie należały do III Zakonuśw. Franciszka), zdecydowanych służyć chorym i ubogim, o charakterze wspólnoty kontemplacyjno-czynnej, łączącej codzienną modlitwę z posługą człowiekowi, którego patronką jest od 1850 św. Elżbieta Węgierska.
Zgromadzenie powstało ze względu na przemiany, jakie zachodziły w XIX wieku w wyniku natężającego się rozwoju gospodarki kapitalistycznej. Na Śląsku klęski żywiołowe oraz głód, które były główną przyczyną dość licznych epidemii tyfusu i cholery, przy niedostatecznej liczbie lekarzy, pielęgniarek i szpitali, pociągały za sobą wiele ofiar ludzkiego życia, zwłaszcza wśród ludzi najbiedniejszych[2].
27 września 1842 roku swoją działalność rozpoczęło stowarzyszenie dla terenowej pielęgnacji chorych, które wkrótce przekształciło się w zgromadzenie zakonne. Powstało z inicjatywy siostry Klary Wolff z Prudnika, do której z czasem dołączyła Franciszka Werner oraz siostry Maria i Matylda Merkert z Nysy. Głównym celem zakonnic była bezinteresowna służba ludziom potrzebującym, bez względu na wiek, stan i wyznanie[2].
W 1846 roku arcybiskup wysłał Klarę Wolff i Marię Merkert do Kongregacji Sióstr Miłosierdzia w Pradze, by mogły zapoznać się z życiem zakonnym i przyswoić wzorową metodę pielęgnowania chorych. Władze kościelne chciały połączyć nyską wspólnotę Elżbietanek z Boromeuszkami, ku sprzeciwie Klary i Marii, które twierdziły, że duchowość Boromeuszek różni się od duchowości założonego przez nie stowarzyszenia. Władze uniemożliwiały Klarze dalszą działalność w Nysie, przez co wyjechała do Bystrzycy Kłodzkiej, gdzie kontynuowała swój życiowy ideał, natomiast Franciszka i Maria pozostały w Nysie[2].
Matylda i Franciszka od 1846 roku przebywały w Prudniku, gdzie pracowały w szpitalu. Wskutek zarażenia się tyfusem od podopiecznych – Matylda zmarła 8 maja w Prudniku[3].
W 1849 roku dotychczasowe stowarzyszenie w Nysie zostało rozwiązane. Franciszka i Maria postanowiły pójść w ślady Klary. Zostały pozbawione środków utrzymania, a dawne mieszkanie nyskiej wspólnoty zajęły Boromeuszki. Zarząd miasta Nysy, uwzględniając prośby obywateli, stanął w obronie Elżbietanek i zezwolił im na rozwinięcie dawnej działalności. Maria i Franciszka obrały św. Elżbietę Węgierską za patronkę wspólnoty. 19 listopada 1850 ponownie rozpoczęły rozdzielanie ciepłych potraw i odzieży ubogim i chorym. Kierownictwo nad zgromadzeniem przejęła Maria, jako najstarsza[2].
4 września 1859 książę biskup Heinrich Förster zatwierdził stowarzyszenie szarych sióstr św. Elżbiety. Matka Maria została pierwszą przełożoną generalną. 23 maja 1864 król Wilhelm I Hohenzollern nadał na wieczne czasy fundacji Matki Marii „Katolicki Zakład Dobroczynności pw. św. Elżbiety” prawa korporacyjne. W następnych latach powstało około 80 placówek z Domem Macierzystym w Nysie. Siostry opiekowały się osobami w podeszłym wieku. Działały m.in. w Nysie, Wrocławiu, Złotoryi, Prudniku i Jeleniej Górze[3]. 7 czerwca 1871 papież Pius IX udzielił Zgromadzeniu aprobaty[2].
Maria sprawowała w Zgromadzeniu władzę przełożonej generalnej przez 13 lat (jej proces beatyfikacyjny, rozpoczęty w 1985 roku na szczeblu diecezjalnym zakończyła 30 września 2007 uroczysta beatyfikacja w Nysie). Pod koniec jej życia (zmarła w 1872 roku) wspólnota liczyła ponad 450 sióstr. Zabiegi kolejnych przełożonych generalnych: Franciszki Werner i Melchiory Klammt doprowadziły do ostatecznego zatwierdzenia Zgromadzenia 26 stycznia 1887 przez papieża Leona XIII[2].
W 2006 roku zgromadzenie liczyło ok. 1000 sióstr pracujących w szpitalach jako pielęgniarki, w przedszkolach i szkołach jako katechetki, w parafiach jako zakrystianki i organistki oraz w kuriach biskupich. Siostry prowadzą też domy opieki, domy dziecka, zakłady wychowawcze i internaty.
Zarząd generalny zgromadzenia
Zarząd generalny Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety[4]
Funkcja
Zakonnica
Przełożona generalna
s. Rafaela Fischbach
Wikaria generalna
I
s. Weronika Tomczyk
Radne generalne
II
s. Katarzyna Mróz
III
s. Patrycja Sobinek
IV
s. Aleksandra Leki
Sekretarka generalna
s. Ewelina Sprada
Ekonomka generalna
s. Anna Hałabis
Siedziba domu generalnego
Siedziba domu generalnego ulegała na przestrzeni lat działania zgromadzenia licznym zmianom. W 1974 roku została ona przeniesiona z Reinbeku do dwupiętrowego domu w Rzymie (via Nomentana 140)[4].
.jpg)
