Edmund Borowski

Data i miejsce urodzenia	23 stycznia 1945 Waitzdorf
Data śmierci	22 sierpnia 2022
Wzrost	162 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Mistrzostwa Europy złoto Budapeszt 1966 sztafeta 4 × 400 m Halowe mistrzostwa Europy srebro Praga 1967 sztafeta 4 × 2 okrążenia srebro Madryt 1968 sztafeta 1+2+3+4okrążenia srebro Wiedeń 1970 sztafeta 2+3+4+5 okrążeń

Edmund Borowski (ur. 23 stycznia 1945 w Waitzdorf, zm. 22 sierpnia 2022^[1]) – polski lekkoatleta specjalizujący się w biegu na 400 metrów.

Jego największym osiągnięciem jest zdobycie złotego medalu na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie na sztafecie 4 × 400 metrów (wraz z Janem Wernerem, Stanisławem Grędzińskim i Andrzejem Badeńskim). W biegu indywidualnym na 400 m na tych mistrzostwach odpadł w eliminacjach^[2].

Odnosił także sukcesy w zawodach halowych. Na europejskich igrzyskach halowych w 1967 w Pradze zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 2 okrążenia (wraz z nim biegli Edward Romanowski, Jan Balachowski i Tadeusz Jaworski)^[3], a w rok później na EIH w Madrycie wywalczył taki sam medal w sztafecie 1+2+3+4 okrążenia (partnerzy Marian Dudziak, Waldemar Korycki i Andrzej Badeński)^[4]. Wreszcie kolejny srebrny medal zdobył na halowych mistrzostwach Europy w 1970 w Wiedniu w sztafecie 2+3+4+5 okrążeń (ze Stanisławem Waśkiewiczem, Kazimierzem Wardakiem i Erykiem Żelaznym)^[5].

Był rezerwowym zawodnikiem polskiej sztafety 4 × 400 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku.

Trzykrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski w sztafecie 4 × 400 m (1967, 1968 i 1971), dwukrotnie był wicemistrzem w tej konkurencji (1966 i 1969) i dwukrotnie brązowym medalistą w biegu na 400 metrów (w 1966 i 1967)^[6]. Wystąpił w piętnastu meczach reprezentacji Polski, odnosząc 1 zwycięstwo indywidualne i 15 w sztafetach^[7].

Rekordy życiowe:

• bieg na 100 metrów – 10,4 s
• bieg na 200 metrów – 21,1 s
• bieg na 400 metrów – 46,5 s

Był zawodnikiem Zawiszy Bydgoszcz.