Dominikus Zimmermann pochodził z artystycznej rodziny sztukatorów tworzących tzw. Szkołę Wessobruńską (niem.Wessobrunner Schule). Z początku pracował jako sztukator, później jako niezależny budowniczy w Landsbergu nad Lechem, gdzie w latach 1748-53 piastował urząd burmistrza. Często współpracował z bratem, malarzem i sztukatorem Johannem Zimmermannem.
Stary Ratusz (1719) oraz kościół św. Jana (1752) w Landsbergu nad Lechem.
Kościół pielgrzymkowy w Steinhausen koło Bad Schussenried (1728-33), jedna z głównym atrakcji szlaku barokowego Górnej Szwabii (niem. Oberschwäbische Barockstraße).
Sztuka architektoniczna Zimmermanna jest w dużej mierze inspirowana tzw. Vorarlberger Bauschule. Architektury Dominikus uczył się najprawdopodobniej od Johanna Jakuba Herkomera w Füssen. Poznał również tradycje mistrzów szwajcarskiej Vorarlberger Bauschule (Auer Lehrgänge). Rozwinął styl Vorarlberger Bauschule, w unikatowy sposób łącząc ornament z formą architektoniczną. Kościoły Zimmermanna wznoszone były na planie elipsy, a ich wnętrza bogato zdobione freskami i sztukateriami. Kolumny dotychczas spełniające funkcje konstrukcyjne, stały się ważnymi elementami dekoracyjnymi.
Styl Zimmermanna wywarł ogromny wpływ na prace licznych budowniczych w Górnej Szwabii, m.in. Dossenbergerów i Jakuba Emele.
Bibliografia
Hermann Bauer, Anna Bauer: Johann Baptist und Dominikus Zimmermann. Entstehung und Vollendung des bayerischen Rokoko. Ratyzbona: A. Pustet, 1985. ISBN 3-7917-0918-6. Brak numerów stron w książce