Dmitrij Mostowienko

Дмитрий Карпович Мостовенко

generał pułkownik wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	19 października 1895 Uriupinsk, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	13 listopada 1975 Mińsk, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1915–1954
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Armia Radziecka
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji, II wojna światowa
Odznaczenia

Dmitrij Karpowicz Mostowienko (ros. Дмитрий Карпович Мостовенко), ur. 7 października^?/19 października 1895 w Urupinsku, zm. 13 listopada 1975 w Mińsku – generał pułkownik wojsk pancernych Armii Radzieckiej i generał broni Wojska Polskiego.

Po ukończeniu szkoły powszechnej pracował w kopalni węgla. Po wybuchu I wojny światowej zmobilizowany do armii rosyjskiej, w maju 1915 skończył szkołę oficerską. Od maja 1915 do grudnia 1917 walczył z Niemcami jako dowódca plutonu, następnie został porucznikiem i dowódcą kompanii piechoty. W okresie styczeń-maj 1918 był dowódcą oddziału partyzanckiego Gwardii Czerwonej, następnie Armii Czerwonej. Później dowodził pułkiem piechoty (do sierpnia 1923). W 1919 ranny w walkach. W październiku 1926 skończył studia w Akademii Wojskowej im. M. Frunzego w Moskwie i został szefem oddziału operacyjnego w sztabie dywizji. W maju 1928 został szefem sztabu dywizji. 1930–1931 na kursie w Akademii Wojskowo-Technicznej im. Stalina w Moskwie. Od kwietnia 1932 był dowódcą wojsk pancernych i zmotoryzowanych Samodzielnej Armii Dalekiego Wschodu(inne języki). W październiku 1933 objął fakultet w Akademii Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych im. Stalina w Moskwie. Od września 1938 był dowódcą wojsk pancernych i zmotoryzowanych Białoruskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego^{[potrzebny przypis]}.

Brał udział w napaści ZSRR na Polskę 17 września 1939. W grudniu 1940 został dowódcą 3 Korpusu Zmechanizowanego. W 1941 mianowany generałem majorem. W sierpniu 1941 został dowódcą wojsk pancernych i zmotoryzowanych Frontu Zachodniego. W 1941 i 1942 ranny w walkach. Od marca do października 1942 był dowódcą 3 Korpusu Pancernego. 7 lutego 1943 został generałem porucznikiem. W styczniu 1944 został zastępcą komendanta Akademii Wojskowej Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych im. Stalina w Moskwie^{[potrzebny przypis]}.

10 września 1944 odkomenderowany do służby w WP, został dowódcą Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych WP. 25 maja 1945 Prezydium KRN mianowała go generałem broni WP. 3 grudnia 1946 wrócił do ZSRR, kończąc swoją służbę w WP. W stan spoczynku przeszedł jako generał pułkownik^{[potrzebny przypis]}.

Mieszkał w Moskwie. Był żonaty z Kławdią Siemionowną, miał syna^[1].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
• Order Krzyża Grunwaldu II klasy (11 maja 1945, Uchwała KRN)^[2][3]
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Order Lenina
• Order Czerwonego Sztandaru
• Order Kutuzowa I stopnia
• Order Suworowa II stopnia (dwukrotnie)
• Medal „Za zdobycie Berlina”
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
• Medal „Za obronę Moskwy”
• Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 27–29.