Dmitrij Dieminow

Дмитрий Константинович Деминов

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	26 października 1903 Tuła
Data i miejsce śmierci	12 kwietnia 1968 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1922–1965
Siły zbrojne	Armia Czerwona Wojsko Polskie Armia Radziecka
Jednostki	Sztab Generalny Wojska Polskiego
Stanowiska	zastępca szefa Sztabu Generalnego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Dmitrij Konstantinowicz Dieminow^[1], ros. Дмитрий Константинович Деминов (ur. 13 października^?/26 października 1903 w Tule, zm. 12 kwietnia 1968 w Moskwie) – generał porucznik Armii Radzieckiej, generał dywizji ludowego Wojska Polskiego.

Dmitrij Konstantinowicz Dieminow urodził się 26 października 1903 roku w Tule, stolicy ówczesnej guberni tulskiej^[2]. Od września 1922 roku był żołnierzem Armii Czerwonej. W 1924 roku ukończył Tulską Szkołę Broni i został szefem uzbrojenia pułku kawalerii. Od marca 1931 roku pełnił służbę w zarządzie artylerii okręgu wojskowego na stanowiskach szefa sektora, szefa oddziału i szefa inspekcji. Od czerwca 1939 roku był szefem inspekcji zaopatrzenia artyleryjskiego Grupy Frontowej Wojsk. W lipcu 1940 roku został szefem zarządu zaopatrzenia artylerii frontu, a we wrześniu tego roku szefem zarządu artyleryjskiego zaopatrzenia i zastępcą dowódcy artylerii frontu. 17 listopada 1942 roku został awansowany na generała majora służby intendenckiej. Od października 1946 roku był zastępcą szefa Głównego Zarządu Artylerii Sił Zbrojnych, a od września 1947 roku szefem Zarządu Artyleryjskiego Zaopatrzenia i zastępcą dowódcy artylerii Grupy Radzieckich Okupacyjnych Wojsk w Niemczech.

8 kwietnia 1950 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała brygady i wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP do spraw planowania i uzbrojenia^[3]. 27 lutego 1952, mimo że nie znał języka polskiego, został szefem Głównego Zarządu Planowania, Uzbrojenia i Techniki Wojennej^[4]. Od 29 grudnia 1952 do 12 listopada 1956 ponownie był zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP do spraw planowania i uzbrojenia^[5]. 12 sierpnia 1955 roku postanowieniem Rady Ministrów ZSRR został awansowany na generała porucznika służby inżynieryjno-technicznej^[6]. 3 grudnia 1956 powrócił do ZSRR. Zmarł 12 kwietnia 1968 roku^[2]. Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie^[7].

• Order Sztandaru Pracy I klasy - 13 listopada 1956^[8]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1953)
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1955)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Order Lenina
• Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
• Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal „Za zwycięstwo nad Japonią”
• Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1944-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 333-334.
• Edward Jan Nalepa: Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943-1968. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08353-3.