Cornelius Steenoven był absolwentem uniwersytetów w Leuven i w Rzymie. W 1689 roku przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1693–1713 pełnił funkcje rzymskokatolickiego proboszcza w Amersfoort, a następnie w latach 1719–1723 proboszcza w Lejdzie.
Cornelius Steenoven mimo braku pozytywnej odpowiedzi Kurii Rzymskiej na elekcję zdecydował się przyjąć sakrę biskupią bez zgody Stolicy Apostolskiej. 15 października 1724 roku został konsekrowany w Amsterdamie przez Dominique’a Varlet. Akt ten został potępiony przez papieża Benedykta XIII w breweQua Sollicitudine i stał się powodem schizmy, której konsekwencją było utworzenie w Holandii niezależnego od papieża kościoła rytu łacińskiego zwanego Kościołem Utrechtu.
Cornelius Steenoven zmarł nagle kilka miesięcy po swojej konsekracji biskupiej. Kilka dni po jego śmierci kapituła utrechcka wybrała wikariuszem generalnym Gisberta van Dyck, a następnie mianowała po niecałym miesiącu nowym arcybiskupem Utrechtu, Corneliusa Barchmana Wuijtiersa.
