Cesarstwo galijskie (łac. Imperium Galliarum) – samozwańcze cesarstwo w okresie kryzysu wieku III, powołane między 259 a 260 w zachodnioeuropejskiej części Cesarstwa Rzymskiego przez uzurpatora Postumusa; istniało do 274. Składało się z części rzymskich prowincji Galia, Hispania, Betyka i Brytania.
Kryzys wywołało wzięcie do niewoli cesarza Waleriana I przez perskich Sasanidów. Seria rewolt wojska w prowincjach naddunajskich doprowadziła do odsłonięcia bronionej przez Postumusa linii Renu. Ten wykorzystał osłabienie armii rzymskiej, zabił Salonina tj. syna cesarza Galiena, i sam obwołał się cesarzem w Colonia Agrippina. Utworzył nowe cesarstwo ze stolicą w Trewirze, powołał wzorowaną na rzymskiej własną hierarchię urzędniczą. W 261 odparł atak Franków i Alemanów, którzy przekroczyli Ren.
Sytuacja gospodarcza i społeczna w tym młodym Cesarstwie przedstawiała się tragicznie, więc, gdy w 273/274 cesarz Lucjusz Domicjusz Aurelian przekroczył Alpy i najechał Cesarstwo Galijskie, jego ówczesny cesarz Tetryk II poddał się bez oporów, a Imperium Galliarum zostało bezboleśnie wcielone do Imperium Rzymskiego.
Terytorium
Rdzeniem tego tworu państwowego były rzymskie prowincje:
Luźniej związane to:
Cesarze galijscy
| Okresy historyczne | |
|---|
| Kluczowe postacie |
|
|---|
| Głowy państwa |
|
|---|
| Francuskie państwa feudalne |
|
|---|
| Zobacz też |
|
|---|
