W latach 70. XX wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Cebra zawarty w tabeli 2.
Tabela 2. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych[6]
Nazwa wsi – miasta
Nazwy części wsi – miasta
Nazwy obiektów fizjograficznych – charakter obiektu
I. Gromada PRZYBOROWICE
Ceber
Ceber-Kolonia
Piaski
Pod Chrustami
Rzeki
Chorest — pole, łąka
Dołki — pole
Karczmisko — pole
Kępie — pastwisko
Leśniczówka — pole
Łąki — łąka
Łąki Młyńskie — łąka
Łopata — pole
Łysa Góra — pole
Młynówka — rzeka
Nakło — pastwisko, pole
Olszyna — łąki
Pastwiska — pole
Piaski — pole, łąka
Pniaki — pole
Pod Chrustami — pole, łąka
Pod Kolejką — pole, łąka
Podkałcze — pole
Podziomczyzna — łąka
Porąbka — łąka
Poręby — łąka
Przedrzecze — łąka
Rzeki — pole
Sieradzki Las — las
Smug — nieużytki, las
Stawy Sieradzkie — stawy
Stok — pole, zarośla
Wschodnia, -niej — rzeka
Za Gawronami — pole, łąka
Za Górą — łąki
Za Wsią — pole
Zastodole — pole
Zatoki — łąka
Historia
Pod koniec XIX wieku, według „Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”, Ceber był wsią z folwarkiem należącą do ówczesnego powiatu opatowskiego, gminy Malkowice i parafii Kiełczyna. Miejscowość była oddalona o 3 mile od Opatowa, 1,5 mili od Staszowa i 5 wiorst od poczty w Iwaniskach. W 1827 r. miejscowość liczyła 12 domów i 79 mieszkańców, zaś w 1880 roku 15 domów i 110 mieszkańców. W 1880 r. wieś obejmowała 491 morg ziemi, z czego 115 morg należało do 12 osad włościańskich. Folwark liczył 15 drewnianych zabudowań i obejmował 376 morg, w tym 202 ziemi ornej, 31 łąk, 115 lasu (w 1877 r.), oraz 28 pozostałych gruntów (nieużytki, drogi, place itp.)[7].
W sierpniu 1944 roku żołnierze 2 pułku piechoty Legionów Armii Krajowej stoczyli pod Cebrem bitwę partyzancką z Niemcami. Wydarzenie to upamiętnia pomnik, odsłonięty w 1991 roku. W 1993 roku pomnik uzupełniono tablicą ku czci żołnierzy miejscowej placówki Batalionów Chłopskich[8]. 5 sierpnia 1944 Niemcy w odwecie za potyczkę z partyzantami spacyfikowali wieś. Zamordowali 3 mieszkańców i spalili 18 budynków[9].
↑ abRozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑Por. Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970, s. 39-40, 77-96.
↑Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981, s. 418
Literatura
Kaczmarek Leon (red. nauk. zeszytu), Taszycki Witold (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 33. Powiat staszowski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970. Brak numerów stron w książce