Był bardzo uzdolnionym muzycznie dzieckiem. Solidne podstawy muzyki i techniki gry na fortepianie dał mu ojciec, Johan Peter Rudolph Reinecke, który był uznanym teoretykiem muzyki i autorem kilku podręczników[1]. Carl zaczął komponować w wieku siedmiu lat, a mając 12 lat zadebiutował publicznie[1][2].
Od 1875 był członkiem Berlińskiej Akademii Sztuki, w 1884 otrzymał tytuł doctora honoris causa, a rok później został profesorem[3][1]. 1902 przeszedł na emeryturę, aczkolwiek swoją pracę twórczą kontynuował aż do śmierci[1].
Twórczość
Jego kompozycje obejmują niemal wszystkie formy muzyczne uprawiane w jego czasach. Najbardziej znany był z licznych utworów fortepianowych, zwłaszcza ćwiczeń dla młodych pianistów i sonat, które ze względu na swoją melodyjność i pomysłowość były bardzo popularne (np. sonata Undine na flet i fortepian). Był także mistrzem tzw. „Hausmusik” – prostych form instrumentalnych, przeznaczonych do koncertowania domowego, chętnie uprawianego pod koniec XIX w.[1]
W muzyce Reineckego są widoczne wyraźne wpływy melodyczne Mendelssohna, chociaż stylistycznie był bliższy Schumannowi. Zaś jego muzyka kameralna, zwłaszcza w późniejszym okresie, jest niemal równie dystyngowana, majestatyczna i zróżnicowana w formie jak muzyka Brahmsa[1][3].
Z utworów koncertowych, doskonale oddających przyjemną melodyjność kompozycji Reineckego i miłą dla ucha orkiestrację, największy sukces odniosły koncerty na flet i na harfę oraz pierwszy i trzeci koncert fortepianowy. Odchodził w nich od wirtuozowskiej maniery wykonawczej wielkich solistów na rzecz konserwatywnej techniki klasycznej[1].
Jego opery nie odniosły sukcesu, w przeciwieństwie do sześciu muzycznych baśni, skomponowanych w stylu ludowym i częściowo opartych ma jego własnych tekstach literackich, pisanych pod pseudonimem Heinrich Carsten. Reinecke był także poetą, eseistą i malarzem[1].
Dornröschen, tekst: Heinrich Carsten[c], op.139, 1876
Aschenbrödel, tekst: Heinrich Carsten, op.150, 1878
Belsazar, oratorium, tekst: Friedrich Röber, op.73, 1865
Hakon Jarl. kantata, tekst: Heinrich Carsten, op.142, 1877
oraz liczne utwory chóralne i pieśni
Utwory orkiestrowe
I symfonia A-dur, op. 79, 1858
II symfonia c-moll, op. 134, 1874
III symfonia g-moll, op. 227, 1895
I koncert fortepianowy fis-moll, op. 72, 1860
II koncert fortepianowy e-moll, op. 120, 1872
III koncert fortepianowy C-dur, op. 144, 1877
IV koncert fortepianowy h-moll, op. 254, 1900
Koncert wiolonczelowy d-moll, op. 82, 1864
Koncert skrzypcowy g-moll, op. 141, 1876
Koncert na harfę e-moll, op. 182, 1884
Koncert na flet D-dur, op. 283, 1908
Marsz żałobny na śmierć cesarza Wilhelma I, op. 200, ok. 1890
Ballada na flet i orkiestrę d-moll, op. 288, 1908
9 uwertur, m.in.:
Dame Kobold, op.51, ok. 1857
Alladin, op.70, ok. 1865
Friedensfeier, op.105, 1871
Fest-Ouvertüre, op.148, 1878
Zur Jubelfeier, op.166, 1882
Zenobia, op.193, 1887
Utwory kameralne
Trio fortepianowe D-dur, op. 38, ok. 1854
Trio fortepianowe a-moll, op. 188, 1886
Trio fortepianowe C-dur, op. 230, ok. 1895
Trio fortepianowe B-dur, op. 274, ok. 1905
Trio smyczkowe Es-dur, op. 249, ok. 1898
Kwartet fortepianowy D-dur, op. 272, 1904
Kwartet smyczkowy Es-dur, op. 16, ok. 1850
Kwartet smyczkowy F-dur, op. 30, ok. 1852
Kwartet smyczkowy C-dur, op. 132, 1874
Kwartet smyczkowy D-dur, op. 211, 1891
Kwartet smyczkowy g-moll, op. 287, ok. 1891
Kwintet fortepianowy A-dur, op. 83, 1866
Sekstet na instrumenty dęte drewniane B-dur, op. 271, ok. 1905
Oktet na instrumenty dęte drewniane B-dur, op. 216, ok. 1892
Sonata D-dur na skrzypce i fortepian, op. 116, 1872
Serenada g-moll na instrumenty smyczkowe, op. 242, ok. 1898
Sonata Udine e-moll na flet i fortepian, op. 167, ok. 1882
Sonata e-moll na skrzypce i fortepian, op. 116, ok. 1872
I sonata a-moll na wiolonczelę i fortepian, op. 42, ok. 1857
II sonata G-dur na wiolonczelę i fortepian, op. 238, ok. 1896
III sonata D-dur na wiolonczelę i fortepian, op. 89, ok. 1866
utwory fortepianowe
Sonata fortepianowa c-moll na lewą rękę, op. 179, 1889
Sonata G-dur na 2 fortepiany, op. 275, 1906
Sonata C-dur na 2 fortepiany, op. 275, 1906
3 sonatiny na skrzypce i fortepian, op. 108, ok. 1873
oraz liczne inne sonaty, sonatiny, wariacje na tematy Bacha, Händla, Glucka i innych, utwory na 4 ręce, utwory organowe, hymny, kadencje do koncertów Mozarta i innych kompozytorów.
Uwagi
↑W latach 1640–1864 Altona należała do Danii, zatem Reinecke formalnie urodził się w Danii[2].
↑Napisana w 1870 jako Kathleen und Charlie, poprawiona w 1874 i przemianowana na Ein Abenteuer Händels, oder Die Macht des Liedes[1].
↑Heinrich Carsten to pseudonim literacki Carla Reineckego.
Reinhold Sietz: Reinecke, Carl (Heinrich Carsten). W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. S. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
Reinecke, Karl. W: Daniel Coit Gilman, Harry Thurston Peck, Frank Moore Colby: The New International Encyclopædia. vol. XV. Nowy Jork: Dodd, Mead, 1905. (ang.).
.jpg)
