Sigfrid Karg-Elert (ur. 21 listopada 1877 w Oberndorf am Neckar, zm. 9 kwietnia 1933 w Lipsku[1][2][3]) – niemiecki kompozytor, organista i teoretyk muzyki.
Życiorys
Jako dziecko był chórzystą w kościele św. Jana w Lipsku[2]. Następnie studiował w lipskim konserwatorium, gdzie jego nauczycielami byli Salomon Jadassohn, Carl Reinecke, Paul Homeyer i Robert Teichmüller[1][2]. Od 1919 roku był wykładowcą tej uczelni[1][2][3]. Koncertował na organach i fisharmonii, pisał też utwory przeznaczone na te instrumenty[1][2]. W latach 1931–1932 występował w Stanach Zjednoczonych[2][3].
Opublikował prace Akustische Ton-, Klang- und Funktionsbestimmung (1930) i Polaristische Klang- und Tonalitätslehre (1931)[2]. Skomponował około 100 utworów na fisharmonię i około 250 na organy[1][3]. Tworzył kompozycje o różnorodnym charakterze, od tonalnych, polifonicznych i nawiązujących do barokowej improwizacji po czerpiące z nowych trendów w muzyce utwory politonalne i eksperymenty w dziedzinie harmoniki[1]. Pozostawał pod wpływem twórczości Aleksandra Skriabina i Claude’a Debussy’ego, posługując się impresjonistyczną kolorystyką i tworząc cykle miniatur fortepianowych o poetyckich tytułach[1]. Jego kompozycje cenili Edvard Grieg[1][3] i Ferruccio Busoni[3].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 31. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1823–1824. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d e f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 438. ISBN 0-674-37299-9.
Linki zewnętrzne
