Mając ogromny potencjał muzycznych pomysłów i kompozycji Dieter Bohlen po rozpadzie grupy Modern Talking w 1987 postanowił nie rozstawać się z branżą muzyczną inicjując kolejnym pomysłem powstanie w tym samym roku grupy muzyków pod nazwą Blue System, pełniąc w nim rolę głównego wokalisty[2]. Był on jednocześnie kompozytorem praktycznie wszystkich utworów grupy, wykonując je (w głównych frazach piosenek) nieco ochrypłym głosem, natomiast partie refrenów śpiewał Michael Scholz w wysokich tonacjach, naśladując w ten sposób partie chórowe utworów grupy Modern Talking[3].
1 października 1987 Dieter Bohlen pojawił się w programie rozrywkowym o nazwie „Tele Ass”, gdzie zaprezentował swój pierwszy utwór zatytułowany Sorry Little Sarah[4]. 26 marca 1988 grupa Blue System po raz pierwszy pojawiła się na scenie w publicznym występie, zorganizowanym przez Radio Schleswig-Holstein w kompleksie sportowym Alstendorfer w Hamburgu[4]. Zespół zaśpiewał wówczas piosenkę Sorry Little Sarah oraz akustyczną wersję utworu My Bed Is Too Big[4]. Bohlen wyraźnie wzruszony, podziękował publiczności słowami[4]:
Dziękuję wszystkim moim fanom, którzy pozostali mi wierni.
Podczas pracy nad muzyką studyjną zaangażowany był producent i inżynier dźwięku Luis Rodríguez wraz z grupą chórzystów z jej podstawowym składem w osobach: Rolfa Köhlera, Michaela Scholza i Detlefa Wiedeke[5], natomiast podczas koncertów grupa tworzyła widowisko, podczas którego utwory grano z pół playbacku, dogrywając i dośpiewując niektóre partie, lansując poza muzyką swój kolorowy wizerunek. W ostatnich latach działalności zespołu do głównych partii wokalnych dołączyli swoje głosy: Madeleine Lang i Marion Schwaiger[3].
Muzyka jaką prezentowała grupa Blue System była zbliżona do brzmienia utworów zespołu Modern Talking[5]. Zniknęło „cukierkowate” brzmienie wokalisty Thomasa Andersa oraz pojawiła się tendencja do mniej dyskotekowego sposobu wykonywania utworów[5]. W październiku 1987 ukazał się pierwszy singel Sorry Little Sarah[3], stając się przebojem, popularnym wśród sympatyków brzmienia muzyki grupy Modern Talking. Początkowo przebój ten był w planach macierzystego zespołu Modern Talking, ale zaprzestanie jego działalności zmieniło te zamierzenia. Wkrótce wydano pierwszy album studyjny Walking on a Rainbow (1987)[3].
W 1994 Dieter Bohlen idąc za ogólnymi lansowanymi trendami muzyki pop, postanowił zmienić brzmienie utworów grupy na bardziej dance’owe[5]. Zrezygnował z pomocy Luisa Rodrígueza i cztery ostatnie albumy nagrywał z pomocą nowych ludzi[5]. Pomysł początkowo okazał się dobry (m.in. przebój Laila (1995))[3], ale nie uratowało to pozycji zespołu, który z lansowanymi singlami zajmował coraz niższe pozycje na listach przebojów krajów niemieckojęzycznych, m.in. Niemiec[6], Austrii[7] i Szwajcarii[8]. Nic więc dziwnego, że mając to na uwadze na początku 1998 Dieter Bohlen postanowił zaprzestać działalności zespołu Blue System, po wydaniu ostatniego singla Love Will Drive Me Crazy[3] i reaktywować po 11 latach przerwy swój dawny macierzysty zespół Modern Talking[5].
Grupa wydała 13 głównych albumów studyjnych[3] (cztery z nich uzyskały status złotej płyty w Niemczech i Polsce, a jeden platynowej na Łotwie)[9], z których najwyżej sklasyfikowany był album Backstreet Dreams, dochodząc 17 maja 1993 do 5. miejsca niemieckiej listy przebojów (niem. Offizielle Deutsche Charts)[10], oraz około 30 singli z Only with You, który doszedł 22 czerwca 1996, do 2. miejsca łotewskiej listy przebojów (łot.Latvian Airplay Top)[11] oraz wcześniej singel My Bed Is Too Big, który doszedł 1 lipca 1988, do 4. miejsca na liście przebojów Top 40 w Austrii[12]. Według Bertelsmann Music Group, zespół sprzedał ponad 5 milionów płyt (stan na 1998). Prawdopodobnie nigdy już nie dojdzie do reaktywacji grupy, bowiem główny jej architekt Dieter Bohlen zaangażowany jest w działalność solową oraz inne projekty i zamierzenia[5]. Ponadto grupa pod nazwą Blue System nagrała ponad 20 wideoklipów z towarzyszeniem również innych osób[3].
Tradycję Blue System kontynuuje od 2003 chórek zespołu działający pod nazwą grupy Systems in Blue, w którego składzie znaleźli się byli członkowie grupy Blue System: Köhler, Wiedeke i Scholz.
Skład zespołu zmieniał się na przestrzeni jego działania. Liczba członków zespołu wahała się od czterech do ośmiu. Do podstawowego składu weszły następujące osoby[13][14]:
