Pracował jako wikariusz parafii w Barłożnie, Wielu, Kościerzynie i Chełmży. Od 1911 był proboszczem w Nawrze, a od 1920 największej na Pomorzu parafii św. Mikołaja w Grudziądzu. Piastował również stanowisko dziekana grudziądzkiego[1]. Podczas I Kongresu Eucharystycznego Diecezji Chełmińskiej w 1929 pełnił funkcję sekretarza. W 1927 został przez papieża obdarzony godnością prałata domowego[2].
Był aktywnym działaczem niepodległościowym[3] i społecznym[2]. Podczas nauki w gimnazjum należał do konspiracyjnego Koła Filomatów, pełniąc funkcję wiceprzewodniczącego, za co we wrześniu 1901 został skazany na trzytygodniowy pobyt w pruskim więzieniu w Tczewie[2]. Jako proboszcz w Nawrze wspierał działalność polskich spółdzielni rolniczych i banku ludowego, a także zasiadał w zarządzie Towarzystwa Pomocy Naukowej. W sierpniu 1914 prewencyjnie aresztowany przez Niemców, przez kilka tygodni przebywał w więzieniu w Chełmnie[1]. Jesienią 1918 został zastępcą prezesa Rady Ludowej w Chełmży i delegatem na Sejm Dzielnicowy w Poznaniu. Podczas pracy w Grudziądzu zasiadał m.in. w Radzie Miejskiej i Towarzystwie Upiększenia Miasta. Utworzył Konferencję Miłosierdzia z zadaniem niesienia pomocy ubogim. Był współzałożycielem uniwersytetu ludowego w Wejherowie. Należał do Towarzystwa Naukowego w Toruniu (w latach 1921–1923 zajmował stanowisko wicesekretarza). W latach 1911–1930 zasiadał w Zarządzie i Radzie Głównej Towarzystwa Czytelni Ludowych w Poznaniu, a od 1923 piastował stanowisko prezesa Rady Okręgowej na Pomorzu[2]. W 1925 został zgłoszony przez toruńskie władze wojewódzkie na koadiutora biskupa chełmińskiego Augustyna Rosentretera[1].
