Urodził się 21 grudnia 1861 w Pietrozawodsk, guberni ołonieckiej[1], w rodzinie chłopskiej[2]. Nie miał niemal żadnego wykształcenia, w młodości pracował jako ogrodnik[3]. W 1897 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze Klimienieckim (eparchia ołoniecka), zaś rok później został wyświęcony na hieromnicha. Dzięki zdolnościom, jakimi się wykazywał[3] w 1904 uzyskał godność igumena, zaś w 1905 – archimandryty. Został równocześnie przeniesiony do Monasteru Paleostrowskiego jako jego przełożony[2]. Działał w prawicowej organizacji Rosyjskie Zebranie[2].
Na prośbę metropolity moskiewskiego i kołomieńskiego Włodzimierza został przeniesiony do Nowogołutwińskiego Monasteru Trójcy Świętej w Kołomnie w charakterze przełożonego. W ciągu dwóch lat pracy duszpasterskiej w tymże klasztorze zyskał niezwykłą popularność zarówno w Kołomnie, jak i w Moskwie. W 1910 mianowany przełożonym innej kołomieńskiej wspólnoty mniszej, Starogołutwińskiego Monasteru Objawienia Pańskiego[2].
W 1915 biskup Barnaba przeprowadził w Tobolsku kanonizację metropolity tobolskiego Jana (Maksymowicza), czego dokonał bez jednoznacznej zgody Synodu. Wezwany do wytłumaczenia swojego zachowania, zachowywał się butnie w stosunku do zasiadających w Synodzie duchownych i jego oberprokuratora Aleksandra Samarina. W związku z tym kanonizacja została uznana za nieważną, a Barnabę usunięto z katedry. Decyzji tej nie potwierdził jednak car Mikołaj II, który nie tylko nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy, ale i zdymisjonował Samarina ze stanowiska, zaś zmienionemu składowi Synodu (ulegał on corocznej rotacji) nakazał „wyrozumiałość”[3]. W rezultacie Barnaba (Nakropin) został podniesiony do godności arcybiskupiej i otrzymał Order św. Włodzimierza II stopnia[2].
Po rewolucji lutowej został zmuszony do odejścia w stan spoczynku i zamieszkania w Wysokogórskim Monasterze Zmartwychwstania Pańskiego (eparchia niżnonowogrodzka i arzamaska) na prawach przełożonego. W 1918 został aresztowany w Moskwie, spędził kilka miesięcy w więzieniu na Tagance. W 1919 mianowany przełożonym monasteru Trójcy Świętej w Kalazinie, zaś rok później – biskupem archangielskim; nigdy nie udał się do tej eparchii. Zmarł w Moskwie w 1924[2].
Przypisy
↑Сахратов А. Ф. К характеристике личности архиепископа Тобольского и Сибирского Варнаву (Накропина) // Материалы Региональной научно-практической конференции студентов, магистрантов, аспирантов и преподавателей. — Нижневартовский государственный университет, 2019. — С. 65