PROFILPELAJAR.COM

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	31 stycznia 1910
Konsekrator	Antoni (Wadkowski)
Współkonsekratorzy	Flawian (Horodecki), Włodzimierz (Bogojawleński), Nikander (Mołczanow), Tichon (Biełławin), Mikołaj (Ziorow), Arseniusz (Stadnicki), Joachim (Lewicki), Jan (Smirnow), Nikon (Rożdiestwienski), Serafin (Cziczagow), Eulogiusz (Gieorgijewski), Mitrofan (Krasnopolski), Nikander (Fienomienow), Paweł (Prieobrażenski), Andrzej (Uchtomski), Kirion (Sadzagliszwili)
Współkonsekrowani biskupi
Józef (Czernow)	14 listopada 1932

Nazariusz
	Nikołaj Blinow
	Arcybiskup tobolski i tiumeński
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1852 ; ujazd sarakulski
Data śmierci	po 1928
Miejsce pochówku	?↗
	Biskup tobolski i tiumeński
Okres sprawowania	1925–1928
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	4 sierpnia 1890
Diakonat	1892
Prezbiterat	1893
Chirotonia biskupia	31 stycznia 1910
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nazariusz, imię świeckie Nikołaj Michajłowicz Blinow (ur. 12 stycznia^?/24 stycznia 1852 w ujeździe sarakulskim, zm. po 1928) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Pochodził z rodziny szlacheckiej. W 1870 ukończył I gimnazjum klasyczne w Petersburgu. Podjął następnie studia prawnicze na uniwersytecie w tym samym mieście, jednak porzucił je po roku i przeniósł się do Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. W 1875 ukończył cykl kształcenia w szkole i został wcielony do pułku jegrów lejbgwardii. Brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej w latach 1876–1878 i został odznaczony orderami św. Anny IV stopnia oraz św. Stanisława III stopnia. W latach 1881–1887 był wychowawcą korpusu kadetów w Niżnym Nowogrodzie. W 1887 w stopniu pułkownika złożył dymisję ze służby^[1]. W tym samym roku wstąpił jako posłusznik do Ławry Peczerskiej^[1].

W monasterze Nikołaj Blinow pracował w drukarni jako korektor, a następnie zastępca kierownika. Wieczyste śluby mnisze złożył 4 sierpnia 1890 w cerkwi św. Antoniego w Bliższych Pieczarach Ławry Peczerskiej. Dwa lata później został wyświęcony na hierodiakona, zaś w 1893 – na hieromnicha. W monasterze wykonywał obowiązki sekretarza Soboru Ławry i kierownika drukarni. Od 1898 był członkiem Soboru Ławry, zasiadał w komisji odpowiedzialnej za restaurację soboru Zaśnięcia Matki Bożej w kompleksie klasztornym^[1]. W 1901 otrzymał godność archimandryty. Od 1903 był eklezjarchą Ławry^[1]. W 1909 został przełożonym Monasteru Wydubickiego^[1].

31 stycznia 1910 przyjął chirotonię na biskupa czerkaskiego, wikariusza eparchii kijowskiej. W charakterze konsekratorów w ceremonii wzięli udział metropolici petersburski i ładoski Antoni, kijowski i halicki Flawian, moskiewski i kołomieński Włodzimierz, arcybiskupi wileński i litewski Nikander, jarosławski i rostowski Tichon, warszawski i nadwiślański Mikołaj, pskowski i porchowski Arseniusz, biskupi orenburski Joachim, połtawski Jan, wołogodzki Nikon, kiszyniowski Serafin, chełmski Eulogiusz, homelski Mitrofan, narewski Nikander, czehryński Paweł, mamadyski Andrzej oraz były biskup kowieński Kirion^[2].

Między 1919 a 1921 zarządzał tymczasowo eparchią kijowską po wyjeździe za granicę metropolity kijowskiego Antoniego, do przyjazdu nowego egzarchy Ukrainy metropolity Michała. Jako administrator okazał się człowiekiem pozbawionym inicjatywy i nadmiernie ostrożnym^[3]. W 1923 metropolita Michał, zestawiając listę potencjalnych zastępców na wypadek aresztowania, wymienił go na szóstej pozycji. Jeszcze w kwietniu tego samego roku biskup Nazariusz został aresztowany razem z biskupami Dymitrem (Wierbickim) i Bazylim (Bogdaszewskim) oraz z archimandrytą Hermogenem (Gołubiewem) i księżmi Anatolijem Żurakowskim i Wasylem Słowczewskim. Wszyscy zostali uwięzieni z powodu stanowczego zwalczania ruchu Żywej Cerkwi. Biskup został przewieziony z Kijowa do moskiewskiego więzienia na Butyrkach, jednak w sierpniu 1923 został z niego zwolniony^[1]. W 1925 otrzymał godność arcybiskupa^[1].

W latach 1925–1928 był ordynariuszem eparchii tobolskiej i tiumeńskiej, łącząc ten urząd w latach 1927–1928 z obowiązkami locum tenens eparchii czelabińskiej. W 1928 odszedł w stan spoczynku z powodu podeszłego wieku i zamieszkał w Monasterze Simonowskim w Moskwie. Jego dalsze losy są nieznane^[1].