2 kwietnia 1850 został wyświęcony na biskupa wolskiego, wikariusza eparchii saratowskiej[2]. Jego głównym zadaniem miało być zwalczanie silnej na tym terenie wspólnoty staroobrzędowej, jednak jeszcze w tym samym roku, w związku ze zmianą granic eparchii[1], przeniesiono go do eparchii nowogrodzkiej, także jako jej biskupa pomocniczego z tytułem biskupa staro-russkiego. Od 1853 do 1858 był ordynariuszemeparchii orenburskiej[2].
W 1858 przeniesiony na katedrę kiszyniowską, pozostawał na niej do śmierci w 1871[2]. W 1861 otrzymał godność arcybiskupa[1]. Wyremontował na terenie eparchii kiszyniowskiej ok. 300 świątyń i utworzył 400 wiejskich szkół parafialnych, tworzył przy świątyniach biblioteki, rozpoczął wydawanie oficjalnej eparchialnej gazety, wydał zbiór artykułów teologicznych w języku rumuńskim (mołdawskim). W Kiszyniowie otworzył szkołę żeńską, którą następnie wspierał materialnie[2]. Angażował się w zwalczanie staroobrzędowców, przekonując duchownych, by własnym przykładem i argumentami starali się wpływać na staroobrzędowców i przekonywać ich do wstępowania do Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Podczas podróży po eparchii często odwiedzał cerkwie jednowiercze i dyskutował ze staroobrzędowcami o wierze[2].
.jpg)
