Ukończył gimnazjum klasyczne w rodzinnym Wilnie (1908), a następnie Szkołę Morską Dalekiej Żeglugi w Lipawie (1911). Służył jako szturman (odpowiednik bosmanmata) na statku „Birma” należącym do Rosyjskiego Towarzystwa Wschodnioazjatyckiego. W 1913 przeszedł do pracy w oddziale statystycznym ds. opisu flory subtropikalnej Zakaukazie. Po rozpoczęciu I wojny światowej został zmobilizowany do oddziału technicznego XII Armii, stacjonował w Rydze. W 1917 wzmiankowany jako redaktor pisma literacko-artystycznego w Rostowie, zaś w roku następnym – jako lektor i dziennikarz w Woroneżu. W latach 1918–1920 przebywał nad Donem, gdzie działał w ruchu skautowskim i wydawał „Gazetę Pedagogiczną”[1].
W 1920 wyjechał z Rosji do Anglii, jednak nie dotarł do celu podróży; chory na tyfus, opuścił statek w Konstantynopolu. Działał w środowisku rosyjskiej emigracji: był wychowawcą w Gimnazjum Gallipolskim od 1920 do 1923, następnie przeniósł się do Bułgarii i pracował w oddziale kierującym rosyjskimi szkołami oraz kierował rosyjskimi domami dziecka w Szumenie, Wielkim Tyrnowie i Leskowcu[1].
W 1906 wydał pierwsze wiersze w gazecie „Северо-западный голос”, dwa lata później opublikował tom „Неокрепшие крылья”. Jest również autorem szeregu utworów przeznaczonych dla dzieci („Смерть Игрушки”, „С детьми эмиграции”, „Школьный год”, „Розовый дом”, „Моя маленькая Россия”, „Детские игры”, „Медвежата”, „Лесная быль”) oraz tekstów religijnych („Писатель Ангельского чина”, „Белый крин”, „Сокровище неоцененное”, „С Богом в путь”, „Моисей Угрин”, „Газдыня Анна”, etiuda dramatyczna „Среда”, dramaty „Образы прошлого”, „После бури”). W 1935 za wiersz „Я Русь люблю” otrzymał nagrodę Związku Rosyjskich Pisarzy i Dziennikarzy Królestwa Jugosławii[1]. Jego teksty były drukowane w rosyjskiej prasie emigracyjnej[1]. Napisał również pracę poświęconą Ignacemu (Brianczaninowowi)[2].