W latach 1911–1918 był posłem do parlamentu austriackiego. Współzałożyciel (1919) i sekretarz generalny (od 1924) Włoskiej Partii Ludowej, poseł do parlamentu włoskiego, w czasie rządów Benita Mussoliniego więziony. W latach 1943–1954 był przewodniczącym włoskiej Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej.
Był jednym z głównych zwolenników i realizatorów koncepcji integracji europejskiej. Pochodził z Pieve Tesino. Studiował filozofię w Wiedniu, a następnie pracował jako dziennikarz. Był deputowanym z ramienia Partii Ludowej. Po jej rozwiązaniu za czasów Mussoliniego, trafił do więzienia. Po wyjściu na wolność przez 14 lat pracował w bibliotece watykańskiej i pisał artykuły do dziennika „L’Ilustrazione Vaticana”. W czasie wojny przyczynił się do powstania Chrześcijańskiej Demokracji. Po wyzwoleniu De Gasperi, popierany przez Kościół i komunistów, stanął na czele rządu włoskiego (1945-1953), który w swojej polityce zagranicznej (wbrew przeważającej postawie neutralistycznej społeczeństwa i sceny politycznej) popierał idee integracji europejskiej i koncepcje atlantyzmu. Podjął próbę odbudowy prestiżu Włoch na arenie międzynarodowej, m.in. przez przystąpienie kraju do NATO i Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (pomimo braku krajowych zasobów węgla i importu stali z Wenezueli). We wrześniu 1946 zawarł porozumienie graniczne z Austrią, gwarantujące włoski stan posiadania w Tyrolu Południowym. Z uwagi na antyniemiecki charakter sojuszu, De Gasperi odmówił uczestnictwa Włoch w podpisanym w 1948 Traktacie brukselskim.
Paweł Świeboda Sylwetki: Alcide De Gasperi (1881-1954), „Europa” nr 5/98, dwumiesięcznik, Wydawnictwo Naukowe PWN SA Warszawa, ISSN 1429-6608, s. 62–63.
