Ten artykuł dotyczy 19 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego. Zobacz też: 19 Pułk Piechoty.

19 Pułk Piechoty – oddział piechoty Armii Księstwa Warszawskiego.

Sformowany w 1812 na Żmudzi^[1] w Rosieniu.

Jego dowódcą od 13 lipca 1812 był pułkownik Konstanty Tyzenhaus^[1], majorem Pawłowski, a dowódcami batalionów – Radwan, Rymiński i Górski^[2].

19 Pułk Piechoty wziął udział w obronie Modlina w 1813^[1].

Po abdykacji Napoleona, car Aleksander I wyraził zgodę na odesłanie oddziałów polskich do kraju. Miały one stanowić bazę do tworzenia Wojska Polskiego pod dowództwem wielkiego księcia Konstantego. 13 czerwca 1814 roku pułkowi wyznaczono miejsce koncentracji w Płocku^[3]. Pułk nie został jednak odtworzony, bowiem etat armii Królestwa Polskiego przewidywał tylko 12 pułków piechoty. Nowe pułki piechoty sformowano dopiero po wybuchu powstania listopadowego. Rozkaz dyktatora gen. Józefa Chłopickiego z 10 stycznia 1831 roku nakładał obowiązek ich organizowania na władze wojewódzkie. W województwie mazowieckim tworzony był 1 Pułk Województwa Mazowieckiego przemianowany później na 19 pułk piechoty liniowej^[4].

• Szymon Askenazy, Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
• Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie od wieku XI do roku 1960. T.3 od 1797 do 1814 roku. Warszawa: 1964.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
• Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807–1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.