Wyglądem i wielkością podobny do siwerniaka[7]. Samice są podobne do samców[8].
Ekologia i zachowanie
Jajo z kolekcji muzealnej
Biotop
Gniazduje w pobliżu skalistych wybrzeży i na wyspach z niską roślinnością. Czasami może gniazdować w głębi lądu, np. na wyspach St Kilda w Szkocji, lub w pobliżu jezior słodkowodnych. Zimuje na skalistych wybrzeżach, w pobliżu słonych bagien, w ujściach rzek, a czasem w głębi lądu, w pobliżu słodkowodnych jezior i rzek[8].
Zachowanie
Jest to ptak terytorialny, gniazdujący w samotnych parach. Zimą tworzy grupy lub większe stada i jest bardziej towarzyski. Duża część populacji jest osiadła i nie oddala się daleko od swego terytorium. Żeruje wśród skał, traw i roślinności na wybrzeżach. Obdziobuje kamienie i wodorosty. Chodzi i biega po ziemi, rzadko skacze[8].
Rozród
Okres lęgowy trwa od połowy marca do sierpnia, w zależności od rejonu występowania. Gniazdo w kształcie miseczki jest budowane przez samicę z suchej trawy, liści i wodorostów, a wyściółkę stanowi sierść zwierzęca lub inne miękkie materiały. Umieszczone jest w szczelinie lub małym zagłębieniu między skałami, często blisko brzegu. Samica składa 4–5 białawych lub szarych jaj z brązowym plamkowaniem. W południowej części zasięgu lęgowego gatunek ten zwykle wyprowadza dwa lęgi w sezonie. Inkubacją jaj zajmuje się samica przez około dwa tygodnie, w tym czasie samiec pilnuje otoczenia gniazda. Opieką nad pisklętami zajmują się oboje rodzice. Młode opuszczają gniazdo po około 15 dniach od wyklucia i rozpraszają się. Stają się niezależne od rodziców dwa tygodnie później[8].
Pożywienie
Żywi się bezkręgowcami, w tym mięczakami (np. ślimakami), pierścienicami, skorupiakami (np. krabami) czy larwami. Zjada również małe rybki, owady i nasiona[8].
Status i ochrona
IUCN uznaje świergotka nadmorskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku[3]. W 2015 roku organizacja BirdLife International szacowała liczebność światowej populacji na 164–281 tysięcy par lęgowych. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny[3].
↑Anthus petrosus, [w:] Integrated Taxonomic Information System(ang.).
↑ abcdTyler, S.: Rock Pipit (Anthus petrosus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-05-05].
↑ abcAnthus petrosus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species(ang.).
↑Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP "pro Natura", 2003, s. 554. ISBN 83-919626-1-X.
