Sally Can't Dance er det fjerde soloalbumet til den amerikanske musikaren Lou Reed, gjeve ut i august 1974 på RCA Records.
Steve Katz og Reed produserte albumet. Albumet nådde tiandeplassen på Billboard 200 i oktober 1974, som var den høgaste plasseringa Reed klarte i heimlandet.[5] Det er òg det første soloalbumet til Lou Reed som ikkje inneheld nokre songar opphavleg spelt inn av det tidlegare bandet til Reed, The Velvet Underground, og det var i tillegg det første soloalbumet hans som vart spelt inn i USA. Dei tre førre vart spelt inn i Storbritannia.
Bakgrunn
Bortsett frå tittelsporet, inneheld albumet «NY Stars» (der Reed gjer narr av «fjerdegrads-imitatorar» som prøvde å imponere han med å kopiere stilen hans), «Kill Your Sons» (tankar om tida han var på eit psykiatrisk sjukehus, som foreldra la han inn på i tenåra), og «Billy», om lagnaden til ein skuleven med meir «normale» ambisjonar enn han sjølv hadde. På sistnemnde songen spelte Velvet Underground-medlemmen Doug Yule bass. I følgje eit intervju med Yule kom telefonen frå Reed «ut av det blå», fordi Reed meinte basstilen til Yule kom til å fungere bra på songen «Billy», og Yule gjekk med på å spele på songen og sa han «likte det» og at han hadde likt innspelinga.[6]
Fleire spor med Yule har dukka opp på nyutgjevingar på CD. Musikarane som spelte på turneen etter albumet var Danny Weis på gitar, Michael Fonfara på klaverinstrument, Prakash John på bass og Pentti «Whitey» Glan på trommer på den europeiske delen. Eric «Mouse» Johnson spelte trommer på den australske og amerikanske delen av turneen. Lydteknikaren på alle desse konsertane var Robin Mayhew, som tidlegare hadde arbeidd med David Bowie under Ziggy Stardust-tida. Året etter kontakta Reed Doug Yule igjen for å spele gitar på verdsturneen hans i 1975.[7]
Sjølv om albumet vart ein hitt og gjorde Reed til ei stor stjerne, var han sjølv misnøgd med produksjonen (der han tok ei nokså passiv rolle) og handsaminga av songane. Reed sa: «Det verkar som at jo mindre involvert i eit album eg er, jo større hitt vert det. Om eg ikkje er på det neste albumet i det heile kan det kanskje gå heilt til topps.»
Cash Box sa at tittelsongen var «ein bluesaktig forteljande vokal som har gjort Reed til ein særeigen artist» og at han hadde «den same hitkjensla» som «Walk on the Wild Side.»[9]
I 1974 insisterte plateselskapet hans, RCA Records, ein rask oppfølgjar, medan han var på toppen av karrieren. Han var trøytt av presset som vart lagt på han og platekontrakten hans sa at RCA måtte gje ut alt han gav dei. Han spelte då inn Metal Machine Music - ein time med feedback og støy, som aldri hadde sjanse til å verte ein hit.
