De Vicekanselier van Duitsland (Duits: Vizekanzler), is de plaatsvervanger van de bondskanselier (Bundeskanzler). Wanneer de bondskanselier afwezig is vervult de vicekanselier diens taken, zoals het voorzitten van de kabinetsvergaderingen. De vicekanselier is een van de bondsministers en heeft verder geen speciale rechten.

Per wet van 17 maart 1878 werd de rijkskanselier gemachtigd om een plaatsvervanger in te zetten: Allgemeiner Stellvertreter des Reichskanzlers. Sinds oktober 1918 had de plaatsvervanger het recht om in het parlement op te treden.

De historisch meest bekende vicekanselier is Franz von Papen, die in 1933 vicekanselier van Adolf Hitler werd. Von Papen dacht dat hij Hitler kon controleren, omdat hij als vicekanselier aan de kabinetszittingen mocht deelnemen, maar vooral omdat hij - zoals hij geloofde - het bijzondere vertrouwen van rijkspresident Hindenburg genoot. Na het aftreden van Von Papen op 1 juli 1934 heeft kanselier Hitler geen nieuwe plaatsvervanger benoemd.

In de Grondwet van 1949 bepaalt artikel 69 lid 1 dat de bondskanselier een van de bondsministers als zijn plaatsvervanger benoemt. Het begrip is officieel Stellvertreter des Bundeskanzlers, maar het taalgebruik is algemeen Vizekanzler.

Wanneer de bondskanselier afwezig is vervult de vicekanselier diens taken, zoals het voorzitten van de kabinetsvergaderingen. Wanneer een bondskanselier aftreedt of overlijdt, dan volgt de vicekanselier hem echter niet automatisch op. In zo een geval geeft de bondspresident een van de zittende ministers de opdracht om de taken van bondskanselier commissarisch te vervullen, totdat de Bondsdag een nieuwe Bondskanselier heeft gekozen (artikel 69 lid 3). In de realiteit echter houdt de bondspresident zich gewoon aan de aangewezen vicekanselier.

De titel van vicekanselier is in de praktijk vooral een eretitel. Het is gewoonte dat de kleinere coalitiepartij die titel voor een van haar ministers krijgt. Sinds 1966 eist de kleinere partij meestal de ministerspost van buitenlandse zaken en ook het vicekanselierschap op voor haar voorzitter. In dat jaar werd SPD-voorzitter Willy Brandt minister van buitenlandse zaken en vicekanselier onder de christendemocraat Kurt Georg Kiesinger. Alleen de vicekanseliers Jürgen Möllemann in 1992/93 en Franz Müntefering in 2005/2007 hadden andere ministeries en waren geen partijvoorzitters; Joschka Fischer was minister van buitenlandse zaken, maar nooit voorzitter van zijn partij, alleen de facto de partijleider.

Vicekanselier van het Derde Rijk Stellvertreter des Reichskanzlers		Functie(s)	Ambtstermijn		Partij	Rijkskanselier	Kabinet(ten)
	Franz von Papen (1879–1969)		30 januari 1933	7 augustus 1934 [1]	O [2]	Adolf Hitler (1933–1945)	Hitler
Vacant
	Reichsmarschall Hermann Göring (1893–1946)	Voorzitter van de Rijksdag (1932–1945) Rijksminister van Luchtvaart (1933–1945)	10 februari 1941	23 april 1945 [3]	NSDAP
Vacant
						Joseph Goebbels (1945)	Goebbels
						Lutz Schwerin von Krosigk (1945)	Schwerin

Nr.	Vicekanseliers de Bondsrepubliek Duitsland Vizekanzler der Bundesrepublik Deutschland			Functie(s)	Ambtstermijn		Partij	Bondskanselier	Kabinet(ten)
1			Franz Blücher (1896–1959)	Bondsminister voor het Marshallplan	15 september 1949	29 oktober 1957	FDP	Konrad Adenauer (1951–1963)	Adenauer I
				Bondsministers voor Financiële Bezittingen					Adenauer II
2			Ludwig Erhard (1897–1977)	Bondsminister van Economie	29 oktober 1957	16 oktober 1963	CDU		Adenauer III
									Adenauer IV
									Adenauer V
3			Erich Mende (1916–1998)	Bondsminister voor Oost-Duitse Betrekkingen	16 oktober 1963	28 oktober 1966 [1]	FDP	Ludwig Erhard (1963–1966)	Erhard I
									Erhard II
4			Hans-Christoph Seebohm (1903–1967)	Bondsminister van Verkeer	28 oktober 1966	1 december 1966	CDU
5			Willy Brandt (1913–1992)	Bondsminister van Buitenlandse Zaken	1 december 1966	22 oktober 1969	SPD	Kurt Georg Kiesinger (1966–1969)	Kiesinger
6			Walter Scheel (1919–2016)	Bondsminister van Buitenlandse Zaken	22 oktober 1969	7 mei 1974 [4]	FDP	Willy Brandt (1969–1974)	Brandt I
									Brandt II
								Zichzelf (1974)
7			Hans-Dietrich Genscher (1927–2016)	Bondsminister van Buitenlandse Zaken	16 mei 1974	17 september 1982 [1]	FDP	Helmut Schmidt (1974–1982)	Schmidt I
									Schmidt II
									Schmidt III
8			Egon Franke (1913–1995)	Bondsminister voor Oost-Duitse Betrekkingen	17 september 1982	1 oktober 1982	SPD
(7)			Hans-Dietrich Genscher (1927–2016)	Bondsminister van Buitenlandse Zaken	1 oktober 1982	18 mei 1992 [1]	FDP	Helmut Kohl (1982–1998)	Kohl I
									Kohl II
									Kohl III
									Kohl IV
9			Jürgen Möllemann (1945–2003)	Bondsminister van Economie	18 mei 1992	22 januari 1993 [1]	FDP
10			Klaus Kinkel (1936–2019)	Bondsminister van Buitenlandse Zaken	22 januari 1993	27 oktober 1998	FDP
									Kohl V
11			Joschka Fischer (1948)	Bondsminister van Buitenlandse Zaken	27 oktober 1998	22 november 2005	B'90/DG	Gerhard Schröder (1998–2005)	Schröder I
									Schröder II
12			Franz Müntefering (1940)	Bondsminister van Arbeid en Sociale Zaken	22 november 2005	22 november 2007 [1]	SPD	Angela Merkel (2005–2021)	Merkel I
13			Frank-Walter Steinmeier (1956)	Bondsminister van Buitenlandse Zaken	22 november 2007	28 oktober 2009	SPD
14			Guido Westerwelle (1961–2016)	Bondsminister van Buitenlandse Zaken	28 oktober 2009	16 mei 2011 [5]	FDP		Merkel II
15			Philipp Rösler (1971)	Bondsminister van Economie	16 mei 2011	17 december 2013	FDP
16			Sigmar Gabriel (1959)	Bondsminister van Economie	17 december 2013	27 januari 2017	SPD		Merkel III
				Bondsminister van Buitenlandse Zaken	27 januari 2017	14 maart 2018
17			Olaf Scholz (1958)	Bondsminister van Financiën	14 maart 2018	8 december 2021	SPD		Merkel IV
18			Robert Habeck (1969)	Bondsminister van Economie en Klimaat	8 december 2021	heden	B'90/DG	Olaf Scholz (2021–heden)	Scholz

• Hans-Dietrich Genscher (1974–1982, 1982–1992) was met ruim 17 jaar de langst dienende vicekanselier.

• Bondskanselier (Duitsland)